Poród 15 minut, dochodzenie do siebie tydzień ! Najgorsze były 2 pierwsze doby, gdzie było mi robić przeokropnie ciężko cokolwiek ! Nawet podnieść się z łóżka i na nie z powrotem położyć, co robiłam z drabinką, bo inaczej chyba nie dałabym rady! Lila płakała, pokarmu nie miałam, ciekło ze mnie.. masakra! Po powrocie do domu nawał pokarmu, ale chociaż Lila grzeczna... Przeżyłam! :) A i w końcu doświadczyłam wielkich piersi :D Przez chwilę była Pamelą Anderson haha

Poród straszny szczególnie na końcu bo dużo strachu już było. . Całość trwała 8h ale parte trwaly 2h bo mala utknela po drodze i nie chciał a wyjść a ja już sił nie mialam cala zlana potem (30 stopni na sali), wiecznie odrywala sie kroplowka i polozna sie darla na mnie z tego powodu :/ a musialam sie ruszac i ciało mialam mokre wiec plastry nie trzymaly :/ mała ważyła 4040g a ja że tak powiem do szerokich nie należę i był to mój pierwszy poród wiec pod koniec było ciężko. . Jak wiezli mnie na sale po porodzie to nawet na wózek sama usiąść nie moglam.. maskara wyglądałam podobno
jak śmierć i jak nie ja spuhnieta, na oczy n ie widziałam przez 2 h pomimo zamykania ich.. :/ zemdlalam pod prysznicem przy próbie kąpieli na nastepny dzień. . :/ więc kąpiel wzięłam dopiero w domu czyli po trzech dniach.. chodzić nie moglam w ogole, ledwo do auta doszłam jak wracalismy.. później utrzymywalo sie to okolo dwoch-trzech tygodni nie moglam stac dluzej niz 10min bo strasznie mnie kregoslup bolal i krocze.. a w szpiatalu prawie sama bo daleko od miejsca zamieszkania :/ ledwo dzieckiem moglam sie zająć. . Ale pocieszali ze nasteone dziecko urodze w godz skoro dalalm rade takie duze urodzic ehh :)

poród sn wspominam dobrze, urodziłam córkę 4040g, jednak po porodzie czułam się fatalnie, małą na noc zosatwiłam na oddziale noworodków, sama nie mogłam wstac, trzy prpba i trzy omdlenia, masakra,w stałam dobe po porodzie a i tyak nie byłma w stanie zając się mała,w stac z łózka siąśc itd, duże nacięcie czuję do dzis a mija 2 tygodnie...:/ nieciekawie, ciągle jestem słaba,a emocjonalnie troche podłamana moim osłabieniem i długim gojeniem się rnay, ale mimo to szczęśliwa, nie mam ani bluesa ani depresji, jakos sobie radze szedze dalej na kółku do pływania, no ciekawie nie ejst i tak samo jak któras dziewczyna co pisała powyżej - dłuższe stanie powoduje u mnie ból krocza, zadne dalekie spacery nie wchodza w gre:/ ogolnie to czuje ze jeszcze potrzebuje troche czasu, ale od jutra zosatje sama na polu bitwy - mąż wraca do pracy

2 pierwsze doby po były super :) Czułam się fajnie, bo nastawiałam się na gorszy ból "po". Nagle na prawdę wszystko przestanie mnie bolec i nic się nie liczyło.
Po powrocie z porodówki poszłam prawie od razu siku, chociaż się bałam, ale dałam spokojnie radę. Byłam zdziwiona, że tak lekko chodzę, bo taki tam ból po porodzie, to już nie był dla mnie żaden ból w porównaniu do samego porodu :D. Potem nie mogłam spac, ale nawet nie czułam się zmęczona, co było dla mnie baaardzo dziwne.
2dzień był łatwy, mała ładnie jadła, mnie bolało tylko Jej przystawianie oraz zwijająca się macica, no i plecy straszliwie mocno, pewnie dlatego, że miałam mega bóle krzyżowe. Cięzko mi było się wyprostowac albo wstac z leżenia. Ale tabletki trochę pomagały. No i cięzko było saiadac, bo to bolało.
Ale kolejnego dnia się okazało, że mała ma żołtaczkę, szmery w sercu i zabrali Ją karetką do innego miasta i jeszcze dodatkowo miałam wieeeelki nawał mleka i bardzo bolały mnie piersi. Brak snu też się tu udzielal, a więc płakałam i płakałam.. Na szczeście z sercem okazało się, że raczej jest ok, że to nei jest nic poważnego, ale Mała musiała leżec w inkubatorze i byc naświetlana. Nie chiała jeśc, budziłam Ją co 3h na siłę, ale mało co zjadała. A resztę czasu czuwałam przy Niej na krześle. Martwiłam się o Nią i ciągle po troszku sobie sama pokarm odciągałam, z reacji tego wielkiego nawału. Potem, w 4dobie nagle moje dziecko całkiem przestało umiec łapac pierś i każde przystawianie to był mój stres, ale Ona i tak mało co chciała..
W domu nadal nie umaiła chwytac, ale przynajmniej chciała już jesc, ale płakała Ona i ja razem z Nią. Próbowałam innych rzeczy, sposobów, nawet chciałam się poddac, ale ostatecznie zawalczyłam i coraz lepiej nam to szło. 2 dni jeszcze taka męka trwała, a potem już mała ładnie jadła.
Mi ściągneli szwy w 6donie, wczesniej czułam starszne rwanie, później tylko trochę mniejsze, ale wszystko było jako tako do zniesienia.
Od 2 tygodnia życia Mała zaczęła ciagle płakac w sumie, bez powodu oraz pręzec się i stękac przy próbie oddania kazdego kału, toteż musiałam Jej zawsze pomagac. Do tego sypiała max po 2godziny w kilku drzemkach za dnia przez pierwsze 3miesiące (no od tego 2tygodnia życia) i ciągle chciała byc na rękach, bo inaczej baaardzo krzyczała, no albo ssac bezustannie pierś, co baardzo mnie bolało, aż łzy mi leciały.
To wszystko było wykańczające. Bardzo mało spałam, złapałam więc doła nie z tej ziemi. O wszystko się obwiniałam, a potem miałam pretensje też do dziecka. Dodatkowo Ona spojrzała mi w oczy i się uśmiechnęła (pierwszy raz to i to) dopiero pod koniec 3miesiąca zycia, toteż wcześniej ciagle się o Nią mocno martwiłam..
Od 4miesiąca życia przynajmniej mi przeszedł dół, Jej problemy z brzuszkiem zniknęły, rzadziej jadała i przestało mnie bolec przystawianie oraz regularniej sypiała :) Tylko z kolei zaczęła panicznie bac się każdego dosłownie oprócz mnie i męża.. ale było coraz lepiej z kazdym miesiacem :)