Nie wiem...

zależy jaka to była by wada

prawdopodobnie nie potrafiłabym usunąć dziecka, tylko modliłabym się o cud, żeby jednak urodziło się zdrowe...

Zależy jaka to wada. Decyzja bardzo trudna, sama nie wiem ale moje zdanie jest takie że jeżeli dziecko miałoby cierpieć i się męczyć to po co? lepiej oszczędzić jemu i sobie tego wszystkiego. ;(aczkolwiek nie byłam w takiej sytuacji i tak naprawdę nie wiem co bym zrobiła, jaką decyzję bym byśmy podjęli.
Pewnie teraz myślę tak, a gdyby dzidziuś był w brzuszku myślałabym inaczej. Moja córcia miała się nie urodzić, tzn lekarze dawali marne szanse na donoszenie ciąży. Twierdzili że poronię. Wiem ile było płaczu, nieprzespanych nocy i błagania żeby wszystko było dobrze, na szczescie mała była, jest silna, w ciąży i po przedwczesnym porodzie było bardzo dużo komplikacji, chcieli jej przetoczyć krew. ;( teraz jest zdrową, silną i prześliczną dziewczynką, kochamy ją nad życie i nie wiem co by było gdyby jej nie było. ;(

Najprawdopodobniej bym z wielkim lękiem i żalem usunęła ale nie mogła bym patrzeć jak moje dziecko cierpi:( Oczywiście zależy jaka to by byla wada

Ja też nie wiem. Chyba do ostatniej chwili (jakąkolwiek decyzję bym podjęła) zastanawiałabym się czy dobrze robię, czy nie ma innego wyjścia itp.

Nie. Nie odrzuciłabym dziecka z powodu jego choroby, tylko zrobiłabym wszystko, żeby mogło jak najlepiej żyć.

Myślę,że tak samo bym zrobiła. Poruszyłabym niebo i ziemię żeby zapewnić mu byt. Rzadko się zdarza,że dzieci z wadami czy nieuleczalnymi , ciężkimi, chorobami przeżywają swoich rodziców. Z tego co pamiętam, średnia wieku dzieci z ZD to chyba 40lat więc zakładając,że urodziłabym w max wieku 30lat to być może byłabym zdolna zadbać o dziecko do ostatniego jego tchu..

nie wiem co bym zrobila. moge jedynie podac przyklad.

jezdze z mikolajem na rehabilitacje. o tej samej godzinie co my przyjezdza chlopak, 19 lat, wyglada na 10. porazenie mozgowe ale taka odmiana ze w calej polsce jest 8 takich przypadkow. nie chce cwiczyc, nie ma z nim prawie zadnego kontaktu, patrzy caly czas w sufit. widac ze chlopak sie tylko meczy. chodzic nie moze, jezdzi na wozku, powoli traci wzrok. w nocy trzeba do niego wstawac zeby zmienic mu kroplowke bo normalnie nie potrafi jesc. moj brat jest rehabilitantem i zna jego przypadek i mowi ze najlepiej dla tego dziecka byloby zeby dali mu umrzec a nie chlopak sie meczy kazdego dnia. bo to nie jest zycie, to jest wegetacja.