Co najlepsze - nie z moim nadpobudliwym dzieckiem, a z mężem.

Z tym idealnym Chłopakiem, który zawsze będzie mnie kochał ponad wszystko, który oddałby za mnie życie, który od kiedy mnie poznał zapomniał o reszcie świata..

Jak czytałam jeszcze kilka dni temu te historie o mężczyznach i problemach jakie z nimi macie, myślałam ` idiotka, po co się wogóle wiązać z kimś takim? Nie pasuje coś, to nara, nie mam 60 lat, żeby się zadręczać.No dziecka szkoda,ale świat się na chamie jednym nie kończy`itd

A teraz co sama robie? `Nie mówcie źle o nim, bo ma ostatnio stresujące dni..` ect

Ale czy ja na prawdę jestem taka straszna? Że nie powolę z siebie zrobić służącej i gosposi?Że też czasami mam dosyć wszystkiego i też potrafię podnieść głos? Że mam swoje zdanie i je mówię głośno? Że chcę iść na studia i do pracy?

Wyobrazacie sobie,ze moj maz boi sie o to, ze jak pojde na studia to poznam kogos innego?

 Nie jestem tak zdesperowana, by na blogu opowiadac o calym naszym zyciu, powodzeniach i niepowodzeniach..

tylko po prostu jestem zawiedziona, zawiedziona na osobie, ktra kocham ponad zycie, ktora ostatnio na mnie wyladowuje swoje emocje i niepowodzenia przez warczenie, glupie teksty i nerwy..

Ostatnio widze, ze przynajmniej co druga ma taki problem...