odpowiadam tylko na pytanie - kiedyś czytałaś artykuł gdzie organizuje się pogrzeb dziecka po aborcji, taka forma dla Ciebie aby nie zwariować aby jakoś dać sobie z tym radę. Szukałam na nacie, nie umiem odszukać. Poszukaj sama, może to pomoże.

http://repka.pl/psychologia/mam-problem/zycie-po-aborcji/

Niewypowiedzianie Ci współczuję, masz już troje dzieci i zawsze będziesz się zastanawiać jakie mogłoby być to czwarte. Nie pozwoliłaś mu się urodzić i wszystko we mnie krzyczy, że podjęłaś złą decyzję, ale pewnie w tym momencie wydawało Ci się, że to najlepsze rozwiązanie. Mam do aborcji stosunek bardzo emocjonalny, może właśnie dlatego, że jestem dzieckiem czwartym z kolei. Urodziłam się, kiedy moja mama miała już na świecie 3 letnią córkę i niespełna półtoraroczne bliźnięta. W tamtym czasie aborcję można było bez problemu zrobić w każdym szpitalu, może nawet mojej matce przeszło to przez myśl. Nikt nigdy nie wspomniał nic na ten temat, ale gdzieś we mnie tkwi takie straszne poczucie żalu, kiedy myślę o tym, że mogłabym się nie urodzić. Dziękuję Bogu, że moja najwspanialsza na świecie mama nie zdecydowała się, może właśnie dzięki wierze, na taki krok. Teraz już za późno na jakiekolwiek rady, jest po fakcie. Tak, jak pisze Tofinka - tylko u Boga znajdziesz ukojenie, ani my, ani nawet Ty sama, nie jesteś w stanie sama sobie z tym poradzić, choćbyś używała nawet najbardziej racjonalnych i przekonywujących argumentów. Pisałaś na blogu, że katoliczki Cię potępią. To nie jest prawda, człowiek będący prawdziwie częścią Kościoła nigdy nie może potępić drugiego, nie ma takiej władzy, bo to nie on jest od sądzenia. Można nie zgadzać się z czynami, ale nigdy potępiać innego człowieka.