Będąc w ciąży nie bałam się macierzyństwa samego w sobie, bo miałam już spore doświadczenie z dziećmi, wiedziałam co do czego i miałam starszą siostrę pod ręką( matkę trójki). Jednak u mnie było tak, że o ciąży dowiedzieliśmy się kilka miesięcy przed ślubem i tak z beztroskiej dziewczyny musiałam stać się od razu żoną i matką.Chociaż ciąża nie była planowana to jednak bardzo się z niej cieszyłam i miałam same dobre myśli.Niby wiedziałam co niesie ze sobą dziecko ale ogrom obowiązków mnie zaskoczył, wiedziałam, że dziecko się często brudzi ale nie myślałam, ze aż tak:) sporo czasu minęło zanim nauczyłam się tak żonglować czasem aby starczyło go na wszystkie domowe obowiązki i zabawę z małym.
Tak naprawdę moje obawy rosną wraz z Oskarkiem. Kiedy był malutki nie zastanawiałam się nad przyszłością. Kiedy trochę podrósł moje obawy też podrosły i to sporo -gdy odstawiłam go od piersi zastanawiałam się czy to aby nie za wcześnie, czy jego dieta jest właściwa, czy nie dostaje zbyt mało witamin, gdy miał 13 miesięcy martwiłam się dlaczego jeszcze nie chodzi, teraz zastanawiam się jak poradzić sobie z jego napadami złości, co zrobić aby dać mu wszystko czego potrzebuje, ale też nie rozpieścić.Niedługo zacznę się martwić jak poradzi sobie w żłobku, czy nie będzie tęsknił potem w przedszkolu, czy znajdzie kolegów, czy będzie lubiany...ale najczęściej martwię się tym czy dam radę wychować go na mądrego i dobrego człowieka.Takiego, który będzie potrafił zawalczyć o swoje szczęście i zadbać o rodzinę. Ale staram się żeby te obawy mnie nie zeżarły i po prostu jestem najlepszą mamą jaką mogę być, a przynajmniej nie popełniam dwa razy tego samego błędu;)