To nie takie proste. Od dwu lat żyję w innym świecie. W takim bez urlopu, chorobowego i innych tego typu wymysłów za to z pracą 24h przez 7 dni w tygodniu. Kocham moją córkę najbardziej na świecie, jest piękną i mądrą dziewczynką, a mój Łukasz bardzo przykłada się do roli taty, ale od prawie roku mamy "bunt dwulatka", z czasem doszła opcja "ja sama" a w promocji miesiąc temu doszedł nam nawrót lęku separacyjnego u Oli ze szczególnym uwzględnieniem mamy. Czy jest mi ciężko - myślę, że wiele mam ma gorzej, czy tęsknię za czasami przed ciążą - raczej średnio, ale jestem tylko człowiekiem i brutalna prawda jest taka, że chciałabym w spokoju pójść do wc i to wtedy kiedy potrzebuję, a nie kiedy mogę. Czy mam czasami ochotę rzucić wszystko i pójść przed siebie - tak, tylko jak, kiedy moje serce i tak zostanie z moją królewną.

Hmmm, tak.