Ja to mam juz dawno. Mlodszy ma 1.5 roku a dzis jestem na dnie. Odpycham go od siebie caly dzien

Tak, ciągle. Ja się nie nadaję na matkę polkę ;)

Średnio co dwa tygodnie chce spakować torbę i polecieć na księżyc.
Zwłaszcza jak teraz chorują to współczucie dla nich i miłość miesza się ze zrezygnowaniem i tym ze chciałabym się wyłączyć.

A tak w ogole to dla mnie jedynym lekarstwem bylo wyjśc z domu, z nim lub bez niego. Dlatego jak był niemowlakiem to w lecie chodzilam z nim na spacery po Krakowie nawet na 6 godzin. PO drodze weszliśmy do kawiarni dla dzieci i tak nam minął dzień. Bo w domu dostawalam świra.

Tak, wstyd się przyznać ale tak. Kocham moje dzieci najbardziej na świecie. Ale ta monotonia w domu by mnie zabiła. Uwielbiam swoją pracę i nie wyobrażam sobie siedzenia w domu. Deprechy idzie dostać.

Często. Są dni kiedy córka jest strasznie nieznośna i męcząca. Wtedy chciałabym pobyć chwilę sama i nadzwyczajnej odpocząć od życia. Gdyby ktoś zaproponował mi samotny dwutyg wyjazd nawet bym for nie zastanawiała.


Choć widzę zależność między mną a moja kumpela która ma tylko 2tyg opieki nad dzieckiem w miesiącu (jest rozwodla) ma dużo dużo więcej cierpliwości do dziecka niż ja. Nie dziwię się bo przez te pozostałe 2tyg odpoczywa od niego. A my jesteśmy 24/7/365...

Nigdy nie mialam takiego etapu. Wręcz jak dzieci rosły to chciałam wrócić do wieku noworodka czy niemowlaka. Chętnie zwolniłabym się z pracy żeby być w domu z dziećmi.