Moum zdaniem dalej powinnas leczyc sie na depresje!!!Naprawde szkoda dziecka bo moze Tobie wydaje sie ze chodzi usmiechniete a napewno to wszszystko bardzo przezywa(placzaca z byle powodu matka to dla 6 latka mega ciezka sytuacja)
Moim zdaniem dobrze zrobilas odchodzac od partnera ale widze,ze robisz wszystko aby wrocil...watpie zeby to zrobil..faceci lubia jak im sie czyms imponuje a jezeli ty jestes wiecznie ryczaca i taka wpatrzaona w niego to chyba juz ma cie dosyc..wydaje mi sie ze przedewszystkim leczenie i pomysl na Boga o dziecku!!!chyba nie chcesz aby z dziecinstwa pamietalo tylko twoje proby samobojcze!!!

Nigdy nie płakałam ani nie płaczę przy dziecku ani przy nim.Nikt też nie wie o próbach samobójczych tym bardziej dziecko.Przy dziecku jestem normalna,nawet się uśmiecham,bawię.
Przy nim też jestem normalna.On twierdzi,że za mało dla niego zarabiam,żebyśmy mogli być razem.Przy nim nie pokazuje słabości.Dopiero jak jestem sama,kiedy bierze eaz w tygodniu dziecko do siebie to zaczyna być źle.Zero jakiejś energii.Najlepiej to bym spała bo wtedy nuc się nie czuje.Rano jak wstaję i jest dziecko to nie ryczę,zaprowadzam Ją do przedszkola,wracam i przeważnie śpię,później Ją odbieram i jest w miarę normalnie.Do pracy też chodzę jak są "lepsze" dni.Natomiast teraz mam problem z jakimkolwiek działaniem na przód i staram się,żeby to jakoś było,ale zmuszam się do wszystkiego,tym bardziej,że nie ma z kim o tym wszystkim porozmawiać.

A leczysz się na depresję ? Bierzesz leki ? Jesteś pod opieką psychiatry ? Twoje życie wygląda tak jak wiekszosci samotnych mam , dziewczyno masz dziecko , masz dla kogo żyć ono powinno być Twoja motywacją do życia .... A facet ak Cie wyzywał i szarpał to dupa a nie facet , dobrze ,że odeszłaś i dziecko tego nie widzi ...
spłacasz długi ?

Nie jestem pod opieką psychiatry,nie biorę leków,w sumie to nic z tym nie robię,bo boję się że jakby to się wydało to bym miała problemy,że mogliby mi odebrać dziecko,że ma matkę wariatkę w depresji.
Nie spłacam.Płacę tylko za przedszkole,i trochę czynszu,żeby mnie nie wyrzucili.Zarabiam różnie,ale mało,bo to zależy od przepracowanych dni.Teraz będę miała bardzo małą wypłatą bo prawie nie pracowałam,niemam sily.Jestem żałosna i wuem,że muszę coś z tym zrobić.

Najlepiej niech się wyleczy z depresji , po prostu nie umie byc sama . A nie daj Boże trafi na kolejnego palanta to się w ogóle załamie ....
Wszystko z czasem .
ps. Naprawdę nie masz kompletnie żadnej rodziny ?

Idź do lekarza , to się leczy , nikt Ci dziecka nie zabierze z tego pwoodu , prędzej z powodu zaniechania leczenia .... a dugi ... choc po troche bo ci komornik do domu przyjdzie , i tak to wyjdzie ....

Sama jestem,ale był ktoś przez jakiś czas,do momentu kiedy okazało się,że ma żonę,o której nie wiedziałam.
Nie mam.Tzn jest brat i siostra,ale w innym zakątku Polski.Gdy rozmawiamy to oni mają swoje problemy i mówią,że nie mogę się załamywać i żebym nie uzalała się nad sobą.

Tylko i wyłącznie lekarz jest ci w stanie pomóc . Nikt tego za ciebie nie zrobi ani samo nie minie .

Najpierw się musisz wyleczyć z depresji i innych zaburzeń, bo to że nie potrafisz się latami uwolnić od jednego faceta, który cię krzywdził to też patologia. Potem dopiero możesz myśleć o innym związku i nowym życiu. Jesteś młoda, ja się rozstałam bezdzietnie w wieku 31 lat, zaczęłam wszystko od nowa i teraz mam super związek i 5 letnie dziecko. Nie jest za późno na zmiany,tylko trzeba radykalnie wziąć się za swoje życie bo ma się tylko jedno.

Przede wszystkim pierwszy krok to odrzucenie zlych myśli i pozytywne.nastawienie. to Cię uratuje. Kontakt z ludzmi np ktoś z pracy sąsiadka??? Dawną koleżanka przyjaciół ka? Ktoś z otoczenia dziecka jakaś fajna mama? Nie możesz być sama. Praca przede wszystkim nie będziesz myśleć i analizować jak będziesz pracować. I beda pieniądze na splate długów. I kontakt z dobrym psychiatra przede wszystkim. Pomysł że wiele mam ma gorzej. Trzymam kciuki