to juz tez zaczelam podejrzewac, ze po prostu jej nie lubi :D wyczuwa ze jest z lekka fałszywa :P

Hi hi to sie dziecku nie dziw ;)

No proszę... ależ wytłumaczenie problemu ;-)

Coś Ty, ja miałam gorszą córkę ;)
Moja od 4 miesiąca do 12 w sumie (!) histerycznie płakała na widok..kogokolwiek, a w szczególności mojego ojczyma :P
Na prawdę nie można było nigdzie z Nią iśc, niczego zrobic. Doszło do tego, że jak ktoś chciał się spotkac, to tylko u nas, bo w obcym miejscu było tylko gorzej i to chwilkę posiedzieli i szli, bo co tu robic, jak dziecko dzio płacze :P No i na spacerze zdarzyło się, że bała się nawet przechodniów..
I tylko "mama i mama" ciągle i zawsze. W pewnym momencie (10-11 miesiąc) było to miejscami męczące, bo ja nie mogłam iśc nawet do toalety, bo bardzo płakała nawet zostając z tatusiem..
Cycek, jako jedyny jeszcze jakoś Ją czasami uspokajał.
Wszyscy mówili "idź, na siłę, przyzwyczai się", ale potrafiła po godzinie się nie przyzwyczaic, tylko nadal moocno płakac, jak już musieliśmy czy chcieliśmy gdzieś wyjśc.. Ciężko było i Jej i nam, mi szczególnie, bo mimo wszystko bardzo mi było Jej szkoda i nie chciałam Jej narażac na tego typu ekscesy :P
Dlatego nei było mowy o wyjściu Jej samej do kogoś, zostawieniu gdzieśitp i to dłuuugi czas.
Czasami tak tylko się zdarzyło, że jakoś po jakimś czasie u kogoś lub z kimś dało się Ją uspokoic, zabawic i chwilę cicho posiedziała, ale nigdy nie pokazywała tego, jak jest na prawdę fajna ;)
Od 13 meisiaca zaczęła byc rozsądniejsza, powolusiu ta tendencja spafdała, może około 2 miesięcy i już w 15miesiacu, jak zaczęła chodzic, to i zmądrzała ;D
Ale miała nadal takie swoje osoby, w sumie to główmie tego dziadka, lub miejsca, których się bała i już i płakała tam w wniebogłosy, nawet jak byłam obok, nic nie pomagaalo :(
A już nie było mowy o wzieęciu Jej na ręce przez kolgokolwiek przez ten cały czas..
A więc od 15miesiąca to się zaczeło przeradzac w taki typowy wstyd i dystans. Każdy wiedział, żeby od razu się na Nią nie rzucac, jak przychodzą, tylko dac Jej czas, a Ona i tak wtulała się we mnie lub chowała za moją nogą, ale już bacznie obserwowała co kto robi.
No i z czasem zaczęła się coraz bardziej zachowywac normalnie, tak jak zawsze w domu, kiedy jest tylko z nami. Zaczęła lubic ludzi, interesowac się wszystkim, czasem na placu zabaw kogoś nawet zaczepiac sama z siebie akbio w sklepie ;)
A dziadek? Dopiero od trzech miesięcy częściej do niego jeźdźi i chętnie bawi właśnie z nim ;) nawet na chwilkę Ją samą z moimi rodzicami zostawiamy ;)
Wiesz, moim zdaniem dzieci są po pierwsze różne, po drugie inaczej się rozwijają, czego innego potrzebują, co innego ich denerwuje lub napawa strachem (albo ktoś właśnie ;)) i w innym okresie ich rozwoju.
Minie z czasem. Tzn, tak było u nas ;)