Są dwie strony medalu.
Jedna taka jak ja: chciałam pracować ale po 13tc nie mogłam. Komplikacje ciążowe mi n to nie pozwoliły. Leżenie plackiem a od 23tc lezenie w szpitalu.
Druga strona medalu: moja koleżanka ostatnio stwierdziła, ze jak tylko zajdzie to spieprza na l4 bo ma dosyć pracy. Tak naprawdę to tylko sama zainteresowana w głębi wie jak jest naprawdę.
A co do pracodawców to tez jest różnie. Są ludzie i ludziska. Jeden szef zachowa się ok a inny jak skończony skurwy...

U mnie 1 ciaza - od 12 tc plamienie, krwawienie poronienie zagrazajace plus o końca ciąży leki na skracajaca się szyjke, a wiec L4 od 13 tc a uwierzcie mi chociaż miałam wtedy 20 lat -bardzo chciało mi się pracować i nie uwazalam ciąży jako chorobę, a teraz???
Wszystko się zmienilo, stadium przedrakowe, konizacja szyjki macicy i dtuga ciaza, na razie jest dobrze ale co będzie dalej? Ja chce pracować a co jak mi przyjdzie isc znow na L4? Jakos sobie tego nie wyobrażam... dla mnie ciaza nie jest choroba ale to co pisze Katiuszka jest w tym sporo prawdy -teraz te ciaze sa inne, kobiety jakies takie bardziej schorowane? zacheiowane jedzeniem? Nie obrazajac nikogo oczywiście, ale tak jest ze co ciaza to slysze u koleżanek, znajomych ze plamia, krwawią i Boh jeden jeszcze wie co jeszcze.. ja sama teraz ciesze się i chce drugiego dzieciatka, bo wiem ze nie wiadomo czy będzie mi dane kiedyś jeszcze zajść w ciąże z racji stanu zdrowia ale na sama myśl tego, jak zle się czuje, bole brzucha, kołatania serca to już mi niedobrze :(
A może kiedyś kobiety po prostu tak się nie przejmowaly?
Wydaje mi się ze zależy to również od menatlnosci, bądź co bądź teraz jdnak kobiety bardziej swiadomie zachodzą w ciaze i chcą dziecka niż kiedyś wysoki odsetek wpadek. I potem się chucha i dmucha żeby wszystko było dobrze, w końcu same wiemy jak my wszystko przezywamy