Nie ma w tym nic dziwnego, po prostu nie jest do nich tak przywiązany, moja ma podobnie z tym że nie płacze, tylko jak np. jedziemy do chrzestnej którą widzi średnio raz na miesiąć to zamyka buzię, odwraca głowę i siedzi tak cichutko, bardzo się wstydzi. Ale po kilkunastu minutach się rozwesela i nabiera pewności siebie. Musimy też pamiętać, że dzieci mają prawo po prostu kogoś nie lubić, tak samo jak my nie ze wszystkimi lubimy przebywać. Z czasem te reakcje na innych się zmienią, nie będzie reagował płaczem

gdy jechaliśmy gdzieś z pierwszym synkiem to rodzinę czy znajomych prosiliśmy żeby nie zaczepiali i nie witali się z nim od razu po wejściu tylko żeby dali mu czas na oswojenie się, brałam go na ręce pochodziłam z nim pokazałam gdzie jest i było dobrze...
najgorzej jak rodzina od razu osacza maluszka, mój synek na coś takiego reagował właśnie płaczem, a jak był już troszkę większy to uciekał...
po jakimś czasie z tego wyrósł:)

u mnie jest wręcz odwrotnie dzisiaj np,starsza Pani ją zaczepiła i Kasia chciała z nią chodzić za rękę a ze mną nie a jak ta Pani już odeszła kawałek to płacz że jej nie ma, wolałabym chyba żeby nie była aż taka otwarta na ludzi.

Mój tak nie miał. Możliwe że po prostu był zbyt osaczony na pierwszy rzut i po prostu sie przestraszył. Może nie taki ton głosu jak jest nauczony. Mysle że minie. Mój znowu to jak ktos go proboje dotykac a nie ma na to ochoty to sie obrusza i nie pozwala lub po prosu odtrąca reke. Nie lubi tego bo on z tych niedotykalskich jest. Jak widzi kogos kogo zna i lubi to na pierwsze spotkanie tez sie wstydzi. Dziei tak i my nie kazdy nam pasuje. Kiedys za to bylismy na takich przedstawieniach i naprzeciwko nas siedziała Pani ktora tak mu sie spodobała że jak poszła to potem chyba z 10 razy pytał gdzie jest. Była tak milutka i tak fajnie do niego mówiła że mu podpasowała.. Także rożne dzieci różne reakcje. Może też opowiadaj mu dużo o tych osobach co odwiedzacie lub co maja Was odwiedzic i że nie musi sie bac tych co zna i z czasem bedzie lepiej..