Wczoraj bylam u swoich kolezanek.. Zawsze jak ,ktoras z nich miala problem to zazwyczaj przychodziala z tym do mnie bo jak to same mowily ja jestem szczera i potrafie doradzic. ok. wszytko pieknie fajnie dopoki nie byalam szczera wobec nich i nie trafilam w ich czuly punkt/.(np jedna z nich zwolnili z pracy nic w tym dziwnego ,ale to juz z 6 pracy a w kazdej byla prawie pania kierowniczka.. no to jej powiedzialam ,ze musi byc jakis problem ,ale z nia bo mozna byC ZWOLNIONYM ale juz 6 praca?a ona niby taka pani kierownik... czyli cos jest nie tak ) a reszta dziewczyn mowia do niej ojj wiolaaa jak mi przykro. a ja jej powiedzialam wez sie za siebie to nie jest normalne widocznie ty musisz cos robic ze tak sie dzieje. (ona jest taka władcza lubi rzadzic nawet jej szefem.i pewnie to bylo przyczyna) zawsze bylam szczera do bolu... czasami zbyt szczera- WIDOCZNIE. Ale ja wole prawde nawet najgorsza jakby mnie miala ktoras klamac .. od tego sa kolezanki zeby mowic jak cos jest nie tak. A jak wy uwazacie? czy szczerosc powinna miec granice? czy bycie szczerym wobec swoich najblizszych to blad ? lepiej klmac?