Nie ma nikogo spokojnego, chyba czasem wszystkich ponoszą nerwy. Anita spokojnie, ja też często denerwuje się na starszego chociaż nic takiego nie robi, a raz miałam taką sytuację, że płakać mi się chciało, dwójka dzieci płacze a ja sama w domu :( Próbuję być spokojna, policzę czasem nawet do 10 żeby się uspokoić. Najgorsze jest jednak to, że Szymon się w ogóle nie słucha bo jak by się słuchał to byłoby cudownie. Spokój Cię tylko ratuje :*

Też jestem osobą zbyt nerwową, ale wiem ze trzeba panować nad nerwami i emocjami. Tez się cholernie boję mimo ze pierwszy syn jest tez u nas nie usłuchany... Boje się ze będę złą matką i nie dam sobie rady..ale..jesteśmy silne i trzeba wierzyć.. Jest tyle kobiet które sobie radzą i my tez sobie damy rade.. Pamiętaj ze nerwy nic nie dadzą, bądź spokojna:* buziaczki

Przechodze to samo. Jeszcze dodatkowo przezywam smierc tesciowej. Maz nic mi nie pomaga. Jestem zdana tylko na siebie. Czasem wieczorem mi sie przypomni ze nie bylam caly dzien w toalecie albo ze śniadania nie jadlam. A dzieci...oj nie raz juz trzaslam drzwiami i wyszlam na podworko a potem plakalam z nimi i tullilam. Gdyby nie tabletki to by bylo o wiele gorzej. One sprawiaja ze zaczynam panowac nad swoimi nerwami. Ostatni miesiac to dla mnie ciezka proba.w przyszlym tygodniu ide do psychiatry. Tez bym ci radziła. Jak mozna sie jakos wspomagac to trzeba.

Spokojnie , pewnie to tylko wina przemęczenia i niewyspania . Nikt ni ejest idealny , a idealne zawsze usmiechniete mamy to są ... w reklamach :P 

Tak roslina ma rację idealne mamy tylko w reklamach..:))dużo cierpliwości życzę i siły :)

Kochana... wszystkiego sie nauczysz, zobaczysz :) Za chwilę, nawet nie bedziesz wiedziała kiedy tak się nauczyłas, ale będziesz ogarniała i dzieci, i dom, i wszystko a i jeszcze znjadziesz czas na leżenie brzuchem do góry :)
Początki bywają trudne. Pocieszę Cię - ja urodziłam drugiego syna jak starszy miał zaledwie 11 m-cy ! I wiesz, całkiem mile wspominam ten czas :)
Lepiej niż po pierwszym porodzie - bo wtedy złapała mnie jakaś deprecha, bo to było zbt mocne jak na baby blues. Może u Ciebe to właśnie też ten słynny baby - blues ? Masz możliwośc na chwilę wyjść sama, pospacerować, pomyśleć, odpocząć ?
A nerwy... nerwy normalna rzecz, każdy się denerwuje. U Cibie pewnie nadal buzują hormony, wszystko to przejdzie :)
Masz jakąś pomoc przy dzieciach ? Albo spraw sobie coś. Ja zawsze tak mam, że jak sobie kuię coś, to mi sie tak mega humor poprawia, że aż zmieniam nastawienie do wszystkiego i nawet nie denerwuje mnie po raz enty wycierać wylaną wodę przez dzieciaki :P
A jak jestem aż tak nerwowa, a mąż jest w domu, to się ubieram i wychodzę. Nie raz piznę drzwiami tak, że cały blok się zatrzęsie, ale idę, ochłonę i wracam - nowa ja.
Trzymam kciuki za Ciebie :) amiętaj, to jest wszystko przejściowe, niedługo będzie lepiej :) Ciesz się teraz, że Twoje dzieci są takie małe, już nigdy nie będą takie :)
Pozdrawiam cieplutko.

mam to samo... moje dziecko ciągle czegoś chce, ciągle mnie woła, ciągnie za rękę, pokazuje na coś czego w ogóle nie ma. nie rozumiem go bo mało co mówi, irytuje mnie strasznie i sama już nie wiem, nie radzę sobie...

Dokładnie.. 

każdy ma rożne chwile i kązda z nas chciałąby dla dzieci jak najelpeiej - i to jest najważniejsze.

Niestety, niewyspanie, humor, pogoda nawet też ma na nas wpływ. 

I dzieci, one przedewszystkim - jedni mają grzeczne, takie na prawdę grzeczne, inni - hajnidki - dziecki o wielkich potrzebach. Lub też dzieci pomiędzy tym ;)

Więc bywa trudno, ale trzeba dac radę. 

Czasy też się zmieniają - dziś piszesz tak, za miesiac możesz pisac zupełnie inaczej, czerpiąc nagle siłę nie wiadomo skąd. Wiem to po sobie.

Dużo sił Ci życzę i cierpliwości.

Myśl często o tym, co masz, co kochasz, jak wiele posiadasz i że musisz się postarac :)