Rok temu siedziałam na porodówce i czekałam na cały proces przygotowania do cesarki. To były ostatnie chwile kiedy mój drugi synek był w brzuszku.

Na dzień dzisiejszy umie już prawie chodzić, ale gdy mu się gdzieś " spieszy" woli na czworaka 

Waży 11,5 kg a ubrania nosi na rozmiar 86/92, bucik 21.

Jest bardzo wesoły, do każdego się uśmiechnie, każdego zaczepi ale na rękach woli być u kogoś bliskiego. 

Potrafi wskazać co chce, potrafi pokazać braciszka którego nadal uwielbia, za którym chodzi krok w krok i chce robić to co on.

Uwielbia kotki. I te w formie zabawek i te prawdziwe. Dlatego jutro torcik będzie miał z kotkiem 

Dziś mam taki dzień trochę na refleksję trochę na wspomnienia.. oglądam zdjęcia starszego w jego wieku i nie mogę uwierzyć, przeraża mnie to jak czas ucieka. Człowiek z jednej strony cieszy się że dziecko ma urodziny że umie coś nowego, patrzy na postępy , a z drugiej strony coraz bardziej się usamodzielnia i coraz mniej będzie potrzebowało mamy.

Na razie przytulam obu synów póki mogę, póki sobie na to pozwalają.

I ja potrzebuję czasem trochę odpocząć, czasem nie mogę się doczekać aż nie będę musiała ich pilnować chodzić za nimi bez przerwy. Ale co ja wtedy będę robić....? Boję się i cieszę jednocześnie. 

Nie jestem już mama niemowlaka. wkoncu! (Ale już?!)

Każdy mi powtarza że " przydałaby" się jeszcze córeczka.. ale to już nie dla mnie. Każda kwestia jest na nie i tego będę się trzymać. 

Muszę się skupić na synach, noi wkoncu na mnie.