Ostatnio coraz częściej zastanawiam sie nad powrotem do Niemiec...wiele lat wyobrażałam sobie jakby to bylo wrócić do kraju, teraz zyję tutaj już 8 lat i chyba czas powiedzieć "nie lubię już Polski"...

Wiem ża nasza sytuacja dla wielu ludzi w tym kraju bylaby szczytem marzeń- mamy wlasne mieszkanie w Krakowie( ok, mieszkanie jest babci- ale obiecala że ja je dostanę), mamy oboje pracę i zarobki są jak an Polske calkiem niezłe, a jednak...wiem że za granicą moje życie nie skladało by się z ciąglej walki o byt. Mój B. pracuje tak że prawie się nie widujemy, dzisiaj miał miec wolne- znowu jest w pracy, wczoraj mu kazali przyjść. Praktycznie nie mamy wspolnych weekendow. Wielkanocy w tym roku też nie będzie- ma wolne tylko w niedziele...

Ja zostalam kierowniczką działu w zastępstwie, teraz o urlopie już też moge tylko pomarzyć- latam z wywieszonym jęzorem caly dzień i załatwiam sprawy, czasem nie mam nawet czasu żeby się wysikać. Tylko po to, żeby móc sobie wpisac do CV że kierowniczką byłam- kasę za nasze bieganie i staranie zgarnia ktoś inny- ktoś, kto jest na liście 100 najbogatszych Polakow Forbesa...Oczywiście trzeba zaakceptować, że jest się nikim i cieszyć się,że się ma na chleb:/

A urlop za granicą,( nie u dziadków  DE tylko prawdziwy) nowy samochód, a nie 15-letni złom, albo glupi zakup 2 par skórzanych butow dla siebie i "męża" jednego miesiąca nadal sa luksusem. W tym miesiącu zaszalelismy i 2 razy poszliśmy na obiad do restauracji- wiem że odbije sie to an koniec m-ca na naszym portfelu.

Może jestem materialistką do kwadratu- ale chcę w końcu normalnie żyć, czas zbierać żniwo z wielu lat studiów, pracy, zagranicznych praktyk. Owszem wiem że je zbieram, bo zarabiam więcej niż przecietny Polak( nawet meżczynza :P)ale jakim kosztem- kosztem tego że od pon. do piątku jestem na nogach i poza domem ok. 12 godzin,  nasze życie rodzinne praktycznie nie istnieje. A na rachunki i oplaty idzie cała jedna pensja.

Przepraszam wszystkich, który ma ten chleb naprawde czasem brakuje, za moje wygórowane aspiracje- ja też miałam w życiu takie okresy. Teraz mam taki, że chciałabym żeby nasze życie bylo czymś więcej niż pracą, pracą i walką o to żeby nie zjechać niżej. Ale na to nie ma czasu, ani wlaśnie pieniędzy- biegamy jak te chomiki w kołowrotku i tyle.