W czwartek rano miałam usg połówkowe. Ciężko trochę mi było iść samej (mój mąż nie dostał dnia wolnego) ale moja ciekawość była na tyle wielka, że szybko się z tym pogodziłam.

Tak jak poprzednio miałam w głowie mnóstwo pytań... czy wszystko ok czy maleństwo ładnie rośnie. Mój mąż za to... no to będzie syn czy córka...? Każde z nas mało na co czekać.

W środę wieczorem oboje myślieliśmy tylko o maleństwie, zwłaszcza, że po raz pierwszy moj mąż poczuł jak się rusza. Nasza radość była ogromna, a zwłaszcza jego, bo dziecko stało się jeszcze bardziej "konkretne" i obecne w jego życiu.

Rano wychodząc do pracy przede mną, mój mąż rzucił "to będzie dziewczynka" i tyle go widziałam. No i co się okazało... jest duża i zdrowa dziwczynka :) Spała sobie słodko :) nie mam bardzo ładnego zdjęcia ale ta maleńka buźka znaczy dla mnie bardzo dużo (powyżej).

Powiedziłam mężowi wieczorem, że miał rację i zapytałam skąd mu to przyszło do głowy tak nagle... Powiedział, że śniło mu się kiedyś i jakoś nigdy tego snu nie zapomniał. Powiedział, że bardzo chciał, żeby ten sen się urzeczywistnił.

Więc teraz w naszych rozmowach "maleństwo" zostało satąpione "maleńką" :) Teraz czas na... imię? ...