Zastanawiam się czasami, dlaczego moje dziecko jest takie złośliwe. Nic nie mogę jeść, uparło się, że mam mieć mdłości po każdym możliwym posiłku, pomijając owoce i warzywa. Ponieważ jednak jadam je na okrągło od trzech miesięcy, już na sam ich widok mam mdłości. Koło się zamyka. Chciałabym móc zjeść jakiś kawał mięsa, najlepiej schabowego, ale nawet na sam dźwięk tego słowa jest mi niedobrze.

Chudnę. Jak już napisałam, w mojej sytuacji nie jest to takie złe, zawsze chciałam schudnąć. Jednak teraz wolałabym mieć już duży brzuch (TYLKO przez ciążę, nie tak normalnie, jak mam). Chciałabym już czuć ruchy tego malca. Tymczasem nic z tego. Wiem, że to nie jest już złośliwość dzieciaka, tylko pierwszy akapit był na temat :)  

Poza tym chciałabym już wiedzieć czy to chłopiec, czy dziewczynka. Najbardziej jednak chciałabym już urodzić, żeby nie czuć się tak źle.

Kupiłam już trochę ciuszków, może za wcześnie, a może nie. Wiem, jaki będę miała wózek i jakie łóżeczko, wiem, jak umebluję mieszkanie (małe możliwości, jeden pokój). Wiem już wszystko. I chociaż bardzo chciałabym zaczekać i poczuć pierwsze ruchy, jak i każde następne, to jednocześnie chciałabym, żeby to złe samopoczucie już się skończyło, żeby młode było na świecie.

O porodzie wolę nie myśleć. Boję się. Panicznie. Nie tyle samego porodu, przez to przeszło miliardy kobiet, ja też przeżyję. Boję sie personelu, który może być miły, a może nie. Wystarczająco wiele razy miałam do czynienia z niemiłymi ginekologami, żeby się nie bać. A dyskomfort psychiczny podczas mojego pierwszego doświadczenia porodowego sprawia, że cierpnę na samą myśl. Na razie mam czas, ale strach nie znika.