Oj, coś ostatnio moja córka mnie nie rozpieszcza. Brzuch mam już tak wielki, że zaczyna mi ostro przeszkadzać. Nie mogę już wygodnie założyć skarpetek, dyszę jak lokomotywa jeszcze zanim dobrze wstanę czy wyjdę z domu, o seksie nawet nie wspomnę :( Jest  mi wiecznie duszno, gorąco, wszystkich w  pracy terroryzuję otwieraniem okien, a w domu się duszę, bo mój mąż się burzy, że mu zimno i muszę zamykać okno. I tak w kółko... Na dodatek wczoraj poślizgnęłam się i upadłam. Wprawdzie nie na brzuch, z młodą wszystko w porządku, ale kolana mam ortarte i bolą jak wściekłe, że o siniakach nie wspomnę. Muszę przyznać, że nie mam już siły, zaczynam z ulgą myśleć o grudniowym wolnym. Jestem po prostu zmęczona.

Oczywiście cieszę się, że mała kopie jak najęta, że przewala mi się w brzuchu szukając najwygodniejszej (a jakżeby inaczej-dla siebie) pozycji, że postukuje mnie od czasu do czasu łąpką albo kuloskiem pod żebra, choć boli jak diabli. To wszystko mnie cieszy, łącznie z myślą, że już wkrótce będzie z nami. Tylko że to wkrótce zaczyna się niemiłosiernie dłużyć. Wiem, że czas szybko leci i ani się obejrzę, a młoda będzie z nami, ale jak na razie to nic mi się nie dłuży, a wszystko przeszkadza.