Moje gratulacje, widzę że cc ostatnio coraz więcej;) Ja myślałam że gorzej zniosę tę operację, a ty jak się czujesz?:]

Gratuluje 

gratulacje;))

gratulacje:)

Gratulacje!

Gratki :* kochana a jak sie czujesz po CC? opowiedz nam :) strasznie mnie ciekawi jak to wszystko wyglada :)

Gratulacje dla świeżo upieczonej mamusi ;)

Widzę, że temat CC ciągle owiany tajemnicą. Więc proszę bardzo, szczere do bólu moje odczucia: przede wszystkim opcja cesarki bardzo mnie zaskoczyła... byłam sama w szpitalu i po krótkiej rozmowie z mężem, żeby nie przyjeżdżał, przebrałam się w szpitalną koszulę, zdjęłam całą biżuterię, wszystko zostawiłam i przeszłam na wózek. Dostałam coś do wypicia z komentarzem położnej: pić, nie smakować. Przewieźli mnie na blok operacyjny. Zostałam poproszona by usiąść na stole operacyjnym i zgiąć plecy w łuk. Oczywiście jak się anestezjolog wkuwał to miałam skurcz, ale pielęgniarka przytrzymała mnie, bym się nie poruszyła. Nie było źle- rzeczywiście jest to ukłucie. Anestezjolog najpierw spytał się ile ważę i ile mam wzrostu, więc bądźcie gotowe na takie  "głupie" na tą chwilę pytanie. Gdy już podał mi lek, zrobiło mi się natychmiast ciepło w nogi i stopy. Cudownie przyjemne uczucie dla osoby, która przeważnie ma nogi zimne! Szybko położyłam sie na stole, zostałam przykryta płachtą, lewa ręka wylądowała wzdłuż ciała, prawa wyciągnięta pod kątem prostym, a na niej wenflon i czujniki od pomiaru ciśnienia. Potem poczułam mazanie (odkażanie brązowym płynem, który potem zmywałam 2 dni), a potem już nic nie czułam. Dostałam maseczkę z tlenem, na czas cięcia i wyciągania Bąbla mojego, dwa razy robiło mi się słabo, ale czujne oko pielęgniarki (i czujników) natychmiast to wyłapywało i dostałam coś prosto w wenflon. Ważne, że pomogło. Znieczulenie ma to do siebie, że od razu chce się pić! I to koszmarnie. Jedyne co mogłam dostać, to maluśką buteleczkę, którą otworzyła pielęgniarka i nakapała mi w usta kilka kropelek wody. Poczułam jak wyciągają Bąbla (bez bólu, samo wyciąganie), usłyszałam jego krzyk, spłynęła mi łza, której nie mogłam sobie otrzeć, więć przestałam płakać. Pokazali mi synka, już wstępnie oczyszczonego i płaczącego w niebogłosy! Nie pytałam się, co dalej, lekarze zaczęli mnie zszywać, potem na prześcieradle przełożyli na łóżko i zawieźli na salę pooperacyjną. Tam, dostałam od razu kroplówkę z przeciwbólowym lekiem (w ciągu paru godzin dostałam ok 4-5 kroplówek). Kazano lerzeć, nie podnosić głowy, podano znów mikroskopijną buteleczkę z kilkoma kroplami  wody. Położna rozłożyła mi nogi na "żabę przed sekcją" by łatwiej spływały resztki z macicy, położyła podkłady, powiedziała, że syn jest w inkubatorze (dogrzewał się). Cierpiałam, że nie mogę małego od razu przytulić, gdy lewą ręką dotykałam swojej nogi, to wydawało mi się, że dotykam świeżego trupa (wiem, głupie porównanie, ale tak czułam). Na szczęście było na tyle spokojnie, że mimo niewygodnej pozycji trochę przysypiałam. Jak tylko położna wyciągnęła synka z inkubatora (nie wiem po jakim czasie) położyła mi go tak by mógł possać pierś. I zrobił to! Bez żadnego problemu! mimo, że byłam jeszcze "sparaliżowna" położna pomogła :) Wszystko działo się w nocy, więc sen zabierał mnie na jakieś minuty, nawet jak syn ssał. O 7 rano przyszła zmiana personelu. Nowa położna powiedziała, że jeść nie wolno (tylko sucharki i wodę już wolno było pić), podniosła łóżko więc trochę przestała mi przeszkadzać pozycja, w której sparaliżowana leżałam parę godzin- zaczęły mnie już plecy boleć!. Położna powiedziała, że dziś muszę się podnieść, że musi mnie "uruchomić". Bolało strasznie! Praktycznie każdy ruch bolał! Ale powoli, pomalutku zaczęłam się podnosić, najpierw opierałam się na rękach, potem zaczęłam siadać. Miałam to szczęście, że najpierw wstałam i położna wyjęła mi cewnik, a potem mogłam iść się wykąpać- inne kobietki musiały pójść się kąpać z cewnikiem. Niestety ciągle bolało. Jak chodziłam to bolało mniej, niż jak się położyłam i miałam znów wstać. Problem w tym, że czułam się bardzo słaba na tych sucharkach. Gdy przenieśli mnie na rooming-in ogarnęło mnie przerażenie: jak mam się zajmować moim dzieckiem, skoro nie jestem w stanie podnieść się bez bólu? Skoro zwijam się z bólu? Na pewno pomogło mi śniadanie- świeży chleb z masłem smakował tak, jakby to było śniadanie z najlepszej restauracji na świecie :) Pomału, powoli zaczęłam co raz lepiej sobie radzić, niestety kolejnego dnia przyszedł okropny ból barku (efekt uboczny leżenia na stole operacyjnym, koleżankę bolały plecy), taki ból, że znów ledwo się ruszałam, pomogło spanie na wznak, choć dzięki temu lekko pobolewały mnie plecy. W szpitalu trudne warunki do karmienia, łóżka niewygodne, mało miejsca... Marzyłam, by jak najszybciej znaleźć się w domu. Po pozytywnej decyzji ginka jak i pediatry w 6 dobie życia syna wyszliśmy do domu. Też byłam przerażona, jak sobie dam radę bez położnych?? Ale dajemy sobie radę :) staram się ja, stara się mój syn. Macierzyństwo to piękny stan :)