moje zdolne dziecko robi się coraz bardziej zdolne i pomysłowe... sięga już do klamki drzwi wejściowych, więc muszę zamykać drzwi na klucz, bo daje dyla na klatkę schodową.

a dziś... wchodzę do domu i zastaję taki widok: Marcin bawi się w najlepsze w pokoju, a babcia przyklejona do szyby drzwi balkonowych... od zewnatrz, na granicy płaczu stuka rozpaczliwie w okno...
no tak - skubaniec mały zamknął ją, jak wyszła sciągnąć pranie. mieszkam na parterze, ale na balkonie są kraty, więc nawet gdyby chciała, to nie zeskoczy,  wołanie kogoś po pomoc też na nic, bo z powodu nowych umiejętności Bączka, dom  zamknięty jest od wewnątrz.
nie ufam babcinemu poczuciu czasu, ale wg niej stała tam pół godziny. przypuszczam, że pewnie krócej, a jej każda minuta trwałą wieczność. całe szczęście, ze nic małemu się nie stało w tym czasie, i że nie płakał, że babcia mu nie otwiera drzwi na balkon. no i że ja wyszłam tylko na 1,5 godziny, a nie na więcej, jak się czasem zdarza...

na początku mnie sytuacja rozbawiła. ale potem zaczęłam się bać. bo mały robi się coraz bardziej pomysłowy i sprawny, a babcia przestaje za nim nadążać, przewidywać takie sytuacje. bo ja wychodząc na balkon mam świadomość, ze niewiele mu brakuje do klamki, i albo trzymam drzwi, albo wychodzę z komórką. a babci brak tej wyobraźni. i pewnie coraz więcej będzie takich sytuacji, kiedy ta wyobraźnia ją zawiedzie... a to może już nie być takie śmieszne...