Czuję się żałośnie.

Wczoraj napisałam do męża smsa coś tam o ślizgawce bo Sara spadła. Zeby nie wstawiał jej do domu bo jest nieusłuchana i nie umie się ładnie bawić. 

Odpisał że jakoś przy nim się ładnie bawiła...

Za chwilę przychodzi drugi sms- cytuję

"a tak na marginesie, zarówno ja jak i Ty zachowujemy się jak kretyni. Zamiast usiąść i porozmawiać, jesteśmy malzeństwem, trzeba jakoś z tego wybrnąć. co nie?"

jest mi wstyd że to on się poddał. bo byłam prawie pewna że to ja będę musiała pierwsza... też nie jestem bez winy. pierwszy i ostatni raz go udeżyłam :(

dziękuję Wam że mogłam się wyżalić i liczyć na słowa pocieszenia. dzięki że byłyście :*

dziś mnie przytulił, pocałował i powiedział "kocham Cię, kocham Cię nad życie"

będzie już tylko lepiej. dużo nas to nauczyło.