Wspominałam o tym, że mój stan psychiczny ostatnio nie jest najlepszy... Ciągłe siedzenie w domu nie wplywa na mnie najlepiej. Kiedy mój M wychodzi z domu aż ryczeć mi się chce na samą myśl siedzenia i nic nie robienia... Podłapałabym jakąś pracę, ale już prawie 6 msc ciąży nie pomaga w tym. Najgorsze jest to, że nie mogę znaleźć sobie zajęcia chociaż mamy psa, w mieszkaniu nieład jakby mieszkało tu przynajmniej troje dzieci mieszkało, a nie dwoje dorosłych ludzi. Zawsze bardzo lubiłam sprzątać, gotować, urządzać...obecnie nie robię nic. Czy Wy też miałyście/macie tak w ciąży ? Sporadycznie trafi się dzień kiedy mi się chce. Ten paradoks mnie wykończa...nudzi mi się, dostaję cholery od nic nie robienia, ale nie biorę się za nic co mogłabym ewentualnie zrobić. Czasami pragnę aby nasz Kacperek był już z nami, wtedy na pewno miałabym co robić  :)
Może zabrzmi to dziecinnie, ale na chwilę obecną wróciłabym do swojej mamy. Zawsze coś wspólnie porobiłyśmy, była dla mnie wsparciem i zawsze czułam jej bezgraniczną miłość. Bardzo mi jej teraz brak. Co prawda mieszka ode mnie tylko 40 km, ale nie mogę stale u niej przebywać. Jestem dorosła i powinnam sobie poradzić.

A teraz doszedł mi nowy problem... od jakiś 2 miesięcy mam problem typowo łóżkowy. Zacznę może od tego, że wraz z M mieliśmy bardzo owocne życie intymne. BARDZO UDANE. Niestety od tych dwóch nieszczęsnych miesięcy ze mną jest problem. Zero podniecenia... gra wstępna nigdy nie była naszą mocną stroną bo nigdy jej żadne z nas nie potrzebowało. Teraz nawet nie wiemy jak się do tego zabrać. M się stara jak może, i nigdy się nie poddaje, mnie jednak to strasznie flustruje... i po prostu przerywam. Myślałam, że to po prostu fakt tego, że nie akceptuję siebie tak jak dawniej....teraz jednak coraz częsćiej myślę, że to wina M...nie chciałabym go jednak za to obwiniać... Może miałyście podobny probem, co bycie mi radziły ... ?