Kochana wiem co czujesz, bo przechodziłam niedawno przed to samo. Ponad połowę ciąży wierzyłam, że urodzę naturlanie, nie musiałam planowac, bo już raz to robiłam i poszło gładko, więc czemu tym razem miało by byc inaczej? Ale tak się stało, że me dziecko nei chciało współpracowac. Też płakałam na sali operacyjnej, chociaż byłam szczęśliwa, że malutka zyje, że jest już na świecie i że już po wszystkim. Pokochałam Ją, chociaż byłam wręcz pewna, że takiego cesarskiego dziecka nie pokocham tak jak pierwszej córci, bo nie wstapi we mnie to samo uczucie szczęścia, troski, miłości i dumy, jak wtedy, kiedy położyli mi pierwrodną na piersi. Jednak się myliłam, bo to uczucie równiez i teraz wystąpiło, chociaż było nieco inne, bardziej takie świadome. Ale żałowałam, że nie dostałam Jej na pierś, że nie mogę się Jej od razu przyjrzec, przytulic i że jestem całkiem sama, tak jak byłaś i Ty. Dziecko dali mi po operacji od razu, ale jendak nie mogłam się swobodnie ruszac, przełożyc sama dziecko czy czegokolwiek przy niej zrobic, nawet ledwo mogłam się Jej przyjrzec, a to sprawiało, że czułam się jeszcze gorzej, trochę nie jak matka trgo dziecka.. A mąż zobaczył Ją dopiero po 2 dniach, kiedy byłam na siłach do niego podejśc na salkę odwiedzin, a wziął na ręce dopiero w domu. Wiec ten kontakt był zupelnie inny niż przy pirwszym dziecku.. Powiesz, że miałam lepiej, bo już raz było mi dane urodzic naturalnie, ale może własnie przez to było mi tak żal, szczególnie w ciąży, kiedy już traciłam wiarę, że znów tak urodzę i płakałam i myślałam, zadręczałam się i miewałam straszne myśli  i tak ciagle.. Bałam się jak nigdy niczego, chociaż co prawda nie było aż tak czego, bo okazało się byc lepiej niż myślałam, jesli chodzi o samą operację. Wiem po prostu co to znaczy, jakie odczucia targają kobietą.  Wiesz pewnie też, że na świecie miliony kobiet dały by lub dają wszystko, żeby nie musiec rodzic. Tak to już jest, że nie każdy może miec co chce, życie płata figle, nie zawsze jest po naszej myśli, nic na to nei możemy czasem poradzic.. a milion kolejnych kobiet poiwe Ci, że nie masz czego żałowac, że nie męczyłaś się jak szalona.. Najwazniejsze jest dziekco, prawda? Operacja, która uratowała życie naszym dzieciom.. przecież gdyby to było 40at temu, to już by ich pewnie na świcie nie było, przeszłybyśmy poród i nie miały dziecka.. starszne jest myślenie nawet o tym.. Miłośc do dziecka istnieje w oby dwu przypadkach, niewazne jaką droga przyszło na świat. Na pewno swojego kochasz, a uczucia do niego jeszcze kilkukrotnie ulegną zmianie ;) Początki ogólnie są jakie są i polegają tylko na opiece i poznawaniu się. Dopiero po jakimś czasie przychodzi taka po prostu wielka miłośc z oby wu stron.. Bądź szczęśliwa i staraj się o tym nie myślec, nie zadręczaj się. Ja staram się tak robic i cieszyc wszyskim ile się da. Tul małego jak najczęściej. Zaraz już będzie duży ;) 3maj się ciepło.

Ja podobnie jak Ty bardzo długo zmagałam się z poczuciem winy, że nie dałam rady sama urodzić, uczucie do syna pojawiło się z czasem. Było mi ciężko jeszcze dlatego, że rozstałam się z mężem i w tym całym mętliku wszystkich uczuć trudno było wykrzesać z siebie miłość do dziecka. Przy kolejnych dzieciach było już łatwiej, uczucia pojawiły się dużo szybciej. Bo to nie prawda, że miłość matki do dziecka rodzi się wraz z nim, wiele kobiet musi ją w sobie odnaleźć, nauczyć się jej.

 

Uwierz, przyjdzie taki dzień, że to poczujesz. Nic na siłę. Teraz musisz oswoić się i pogodzić z tym, że poród nie poszedł po Twojej myśli.

 

Zapamiętaj najważniejsze - to nie jest Twoja wina!!!

Kochane dziewczyny, baardzo Wam dziękuję za te wszystki słowa, za to, że pstawiłyście się na moim miejscu. Dziękuję, że nie skrytykowałyście i nie przypięłyście etykiety wyrodnej matki.!

DziękujęDziękujęDziękuję

Czytając niektóre komentarze mocno się wzruszyłam.

Jest mi jakoś lżej jak to z siebie wyrzuciłam

A swoja droga ile jest kobiet co po ciezkich traumatycznych porodach naturalnych ma kłopot z pokochaniem wlasnego dziecka itd. niedogodzisz ,

te po cc żałują i te po sn żałuja . . . dziwne to troche , ale chyba same jako kobiety zapedzamy sie w jakieś dziwne poczucie winy ... facetom pewnie to zwisa .

 

Żadna wyrodna matka. To jeszcze te piepszone hormony, baby blues. czy jak to zwą... Ja przez 2 miesiące nie odzywałam się nawet do mojego synka, nawet głupiego 'a ti ti', nic. Nie czułam się jak mama. Ale to mija, na prawdę...

Co ja moge tu dodac ... za rok nie bedziesz pamietac o tym co tu piszesz bo codzienne obcowanie z synkiem , jego nowe zachowania, wszystkie pierwsze razy przeslonia Co obraz tego o czym teraz myslisz :))) Za krotko jestescie po prostu jeszcze ze soba.

Honia nie załamuj się ja też miałam cc,zaczęłam rodzić naturalnie męczyłam się przez półtorej godziny ale nie było postępów porodu Kuba był za duży szybko zdecydowali o cc,M był przy mnie przy próbie porodu naturalnego niestety na cc nie wpuszczają.Dla mnie to wszystko było jedną chwilą i ulga że już po wszystkim,od razu pokochałam Kubusia,ja myślę że z czasem przyjdzie ta miłość do Kacpra a może już jest tylko nie masz tej świadomości,potrzebujesz czasu i wszystko wróci do normy

ej Słońce bez takich.. kurcze troszke mi glupio bo akurat dzisiaj dodałam wpis z porodu.... na pewno cc nie pozbawilo cie matczynej milosci i kochasz je cala soba. szczerze to do mnie jeszcze tez nie do konca dotarlo ze jestem mama, kacham moja kruszyne ale jakos ciezko uwierzyc ze to juz.. nie patrz na to jak Kacperek przyszedł na swiat cc bylo koniecznoscia... to wasza mała istotka czesc z ciebie i Mateusza i ona bardzo was potrzebuje. skoro dziewczyny ktore tak mialy mowia ze to minie widocznie trzeba im wierzyc. Ściskam mocno i trzymam kciuki żeby te złe myśli poszły jak najdalej !!! Wysyłam słoneczko do Ciebie i Kacperka :)

Po pierwsze - sterują tym hormony. Przy cc nigdy nie będzie takiego wyrzutu jak po sn i pewnie dlatego czujesz się taka niepewna. Natura jest doskonała jak to mówi moja położna. Masz urodzić naturalnie, masz mieć wyrzut hormonów, które spowodują, że będziesz kochać dziecko i oddasz za nie życie choćby miało jedno oko i trzy ręce. Jak któryś etap niedomaga to potem właśnie są takie problemy. Pocieszę cię, że ja jakoś tego wyrzutu hormonów nie miałam, wydaje mi się nawet, że gdybym miała cc to bardziej bym swoje dziecko kochała. Tak na samym początku po masakrycznym 26 h porodzie, rozwaleniu mi wszystkiego co mam na dole, braku pomocy ze strony ojca Wojtka i przy tym przy 24 h ryczeniu dziecka, bo głodne a mama jest tak zmasakrowana psychicznie i fizycznie, że nie wyrabia s produkcją - oj miałam dość dziecka. Więc jak widzisz, sn czy cc - może być różnie z tymi uczuciami. Potem jak się pozbierałam to wszystko samo przyszło. 

 

Rozumiem twoje rozterki też z innej strony. Ja rodziłam sn co z pocalowaniem ręki zamieniłabym na cc, ale za to nie wydoliłam z karmienie piersią o co walczyłam długie tygodnie i jest to dla mnie porażka mnie jako Matki. W dalszym ciągu jak widzę karmiące kobiety to ściska mnie w gardle z zazdrości i raczej nigdy to już się nie zmieni. Moje idealne macierzyństwo w takim razie to cc+cycek :D

Rozumien co czujesz chociaz ja nic nie planowalam . jedno bylo pewne ze nie bedzie tatusia prz porodzie mial byc tylko w perwszych godzinach przy partych i wypaaad ! Potem dostałam wskazane na cc od okulisty , nie chodzilam na dni otwrte szpitali do szkoly rodzenia nie planowalam tego dnia , poprostu zawsze taka bylam nic nie planowac samo sie potoczy .

Nadszzedl dzien porodu zaczely odchodzic wody bez pospiechu mezowi pozwolilam wypic kawe a ja sie przygotowywalam i zobaczylam ze wody zielone pojechalismy na ginekologiczna izbe przyjec wzielam od meza torbe dalam buziola i kazalam isc do pracy byl w szoku ale tak zrobil . Zawiezli mnie na porordowke zobaczyli wskazanie ale nie chcieli robic cc tak szybko , Powiedzieli ze jesli w ciagu 6 godz nie urodze to bedzie cc . i tak czekalam nie myslalam o tym co sie dzieje konec koncow podali mi oksy i urodzilam sn prod trwal 5.55 min hehehe ledwo w czasie sie zmiescilam . Jak polozyli mi syna na klatke pierwsza moja mysl byla ze ma bardzo czerwone ogromne jajka i glowke jak kabaczek . Nie czulam nic zupelnie nic . W dzien wyjscia ze szpitala z malym ryczalam nawet wylam jak glupia ze nie dam rady ze zrobie mu krzywde ze nie umiem .Rodzina daleko a ja sama te wszystkie piguly tlumaczyly ze jestem matka ze nie zrobie mu krzywdy Ja sie matka nie czulam nic nie czulam az do 3 tygodni po porodzie gdy dostalam list z badan przesiewowych nie mogli wykluczyc fenyloketonurii .ŚWIAT MI SIE ZAWALIL !!! Wzielam synka i mocno go przytulalam wtedy pierwszy raz poczulam ta milosc ten strach to uczucie ktorego wczesniej nie czulam , nastepnego dnia rano poszlismy pobrac krew na ta nieszczesna bibulke pilegniarka pobierala z glowki a ja z mezem siedzielismy i patrzelismy jak nasze dziecko cierpi . Plakal strasznie a my razem z nim  badanie trwalo bardzo dlugo w moich odczuciach wiecznosc a jeszcze dluzsza wiecznosc trwaly te dni kiedy czekalismy na wyniki wydzwanialam do instytutu matki co pol godz . Gdy okazalo sie ze JAsiu nasz kochany synek jest zdrowy ryczelismy ze szczescia i teraz juz wiem ze kocham go ponad zycie i Ty tez napewno to poczujesz przyjdzie tenmoment zobaczysz . 

 

Przepraszam ze tak haotycznie ale sie troche rozryczalam przy pisaniu