Tak jak piszą dziewczyny. Zrozumiesz jak sama tym pożyjesz ;)

Mój mąż jest kierownikiem, grafik ma na 8 godzin dziennie a siedzi po 14, a po co? Bo musi.

Przychodzi z pracy i często zasypia na siedząco. A ja mam dosłownie cały dom na głowe. Mam nadespokojne dziecko i sama nie mam czasu na wszystko, poz atym jest coraz starsze, coraz bardziej ruchliwe, trzeba mieć cały czas na nie oko.

A gdy śpi, nawet nie myślę o ciastkach czy kawie. Kawe piję do rana do wieczora i to w przelotach, zazwyczaj już zimną.

W wolnych chwilach robię to, czego nie mogę zrobić przy dziecku, zmywam gary, robie szybko obiad, relaksuję się jedynie podczas kąpieli lub spaceru w parku.

Czasem szkoda mi nawet gdzieś wyjść, bo uwielbiam towarzystwo małej i męża, którego mam dla siebie na wyłączność tylko wieczorami, no chyba, ze ma wolny dzień, który przelatuje przez palce nie wiadomo kiedy, a to spacer a to wspólne zakupy bla bla bla.


Też tak myślałam przed porodem jak Ty ;)

No i ucięło mi wypowiedź. Oczywiście nie opisze siedzenia z dzieckiem jako jakiejś katorgi bo to uwielbiam i tak jak listopadowa, wiem, ze nie ominely mnie zadne NOWOSCI :) np pierwszy usmiech ;)

Ale czasem trafia taki dol, ze wzielabym dupe w troki i rzeczywiscie poszla do roboty, Ale od razu mi się odechciewa jak pomysle o zostawieniu malej na pol dnia :)

To ja Ci powiem dlaczego ja nie chcę siedzieć już w domu z dzieckiem i odliczam dni do końca urlopu. Otóż niektórym kobietom nie wystarcza, że są matkami. Chcą też pracować zawodowo, dobrze zarabiać, rozwijać się i zarabiać na swoją emeryturę. Niektóre też mają wyrzuty sumienia, że cały trud utrzymania domu zrzucają na męża, który często musi harować za dwóch, żeby utrzymać siebie, żonę i dziecko. Za 40 lat będziemy chciały mieć taką samą emeryturę jak nasi mężowie, a tu dupa, bo na nie nie zapracowałyśmy. Ja np. źle bym się czuła, gdyby musiał mnie przez kilka lat utrzymywać mąż. A no i nie piszcie mi, ze to niesprawiedliwe, że kobieta, która wychowuje dziecko i siedzi w domu po kilka lat dostaje mniejszą lub w ogóle nie odstaje emerytury. Bo gdyby było inaczej to kobiety pracujące i wychowujące dzieci powinny dostawać te emerytury podwójne. Co innego kiedy pracy nie można znaleźć, wtedy sytuacja jest paskudna, ale ja nigdy w życiu świadomie nie zdecydowałabym się na dobrowolne siedzenie w domu i opieranie się tylko na mężu. Moim zdaniem to nieodpowiedzialne.

no pewnie wszystkie macie racje ;) jezeli to tylko momenty to da sie przezyc ;) ja chyba tez nie jestem taka maruda, nudno mi to wyjde gdzies z synkiem, brak imprezy , mozna spotkac sie wieczorkiem ze znajomymi np. na grillu ;) brak rozmow, mozna zadzwonic gdzies albo na tel albo na skype, maz tez nie marudzi gdyby bylo nie ugotowane czy sprzatniete ;) a synek (ten w brzuszku) to jego oczko w glowie, dzwoni i pyta jak syn, kocha go i wiem, ze nigdy nie odmowi zeby cos zrobic przy nim ;) moze dla mnie nie wydaje sie to az takie zle siedziec z dzidzia w domku ale zakladam, ze pewnie beda i te dni kiedy bede miala dosc:)wtedy napisze dlaczego nam tak ciezko siedziec w domku z dzidzia :))

To ja jestem dziwna albo niedoświadczona... ja nie narzekam. jakbym chciała iść do pracy to bym poszła ale nie chcę. A te co narzekają ze nie mogą iść do pracy to w czym problem? Dziecko do żłobka i do roboty! Mi się z małą nie nudzi, codziennie dzieje się coś innego, mam czas dla siebie, obiad zawsze jest zrobiony (chyba ze mi się nie chce) sprzątam, piorę, robię zakupy, wychodzę na spacery z małą. Oczywiście nie zawsze było tak fajnie bo pierwsze 3 miesiące były okropne ale teraz? Luzik!

zgodzę się z izzi i ksiezniczkam. nasze samopoczucie bardzo zależy od tego, jak naszą rolę traktuje partner, czy nas szanuje, czy nie.
po częsci też jak fantasmagoria pisała - jeśli kobieta ma silną potrzebę realizowania się zawodowo, w domu będzie się czuła nieszczęśliwa.
jak do tego dołożysz brak wsparcia w bliskich, i wyjątkowo kłopotliwe dziecko (bo są takie), to masz przepis na doła ;)