brałam to jak miałam naście lat , nie wiem, czy pomogło , to jest antydepresant tak? o tym mówimy ? Swego czasu chodziłam do psychologa włąśnie z tego powodu z którym teraz się borykam. doszło do tego, że nie chciałam z domu wychodzić bo się wstydziłam.

W sumie to przejdę się do rodzinnego może będzie miał jakąś radę na początek, psycholog też pewnie by pomógł, bo nie mam się jak i komu wygadać, ale jak taka wizyta będzie z dzieckiem wyglądać ? :)dzięki dziewczyny za wszystkie dobre rady. byłam pewna , żę poza okrzyknięciem mnie gruba świnią itp nic nie przeczytam dobrego, a jednak są i normalne kobietki :)

"byłam pewna , żę poza okrzyknięciem mnie gruba świnią itp nic nie przeczytam dobrego, a jednak są i normalne kobietki :) " z tego co zauwazylam to niektore dziewczyny tutaj maja powazniejsze problemy psychiczne niz uzaleznienie od jedzenia, wiec forumowiczki sie przyzwyczaily ;D

BrałAm to kilka lat temu, gdy miałam podobne problemy. Pomógł bardzo, ale przy dłuższym stosowaniu dlatego polecam z czystym sumieniem. I wiem, ze żadne rady typu wyluzuj się, nie rób zapasów słodyczy, ograniczaj coś tam nie pomoga kiedy masz zaj*** przymus żarcia. Momentami aż się trzęsłam jak nie miałąm nic do jedzenia pod ręką..... znam ten ból

no to dobrze :) ja tutaj dopiero się zarejestrowałam, także nie znam jeszcze zasad i problematyki która tu występuje :)
jescze raz dzięki dziewczyny.

Tak to lekki psychotrop:) ale bez stresu,jest bezpieczny.... Są różne dawki tego leku, ja brałam 20mg (najmniejsza dawka) i dopiero po pół roku były już za słabe. Idź do lakarza i sie nie męcz , a i budżet rodzinny podreperujesz ;) powodzenia

Zobacz moze znajdziesz tutaj cos dla siebie( zajecia z dziecmi)
http://warszawa.miastodzieci.pl/

no i fitness oczywiscie

http://www.figura.waw.pl/strona.php?st=17

przede wszystkim uwierz w siebie:) nie jesteś żadnym tucznikiem tylko fajną kobietą. Nie kilogramy świadczą o wartości człowieka. Ja też jestem przy kości, ważę 86 kg przy 170 wzrostu.Najpierw zaakceptuj siebie, bo przy niskiej samoocenie niczego nie osiągniesz:) Idź na długi spacer z dzieckiem, zafunduj sobie potas, magnez i chrom. To wszystko pomoże Ci zapanować nad uczuciem rozbicia i zmniejszy apetyt:) A teraz głowa do góry, spójrz w lustro i zacznij się do siebie uśmiechać:)Potem do innych:) To działa:) Powodzenia kochana:)

Jedzenie w twoim przypadku przyjmuje zasadę samonagradzania się podczas odczuwania braku wsparcia emocjonalnego ze strony osób bliskich. W jakiś sposób próbujesz uciec od problemu i zaspokajasz się w sposob jedząc. Podczas ataku niepohamowanego jedzenia masz zapewnie całkowity brak poczucia kontroli. Niemożność zaprzestania jedzenia powoduje ulgę przed utrzymującym się stresem i przemęczeniem. Nie jesteś w stanie utrzymać dystansu i radzić sobie z emocjami. Problem leży tu w naturze psychologicznej i może mieć naprawde poważne konsekwencje. Z jednej str musisz jakoś zaspokoić swoje emocje bądz wyłądować się i robisz to jedząć a z drugiej strony pragniesz miec dobrą figurę dla siebie i syna. Często kończy się to bulimią powinnaś zdać sobie z tego sprawę. Będziesz jadła tylko po to by zaspokoić stan umysłu a potem wiadomo.. Facet który jest bo jest to tylko problem. Jesteś formalnie z nim. Nie masz pola manewru żeby ułożyć sobie życie na nowo bo blokuje Cię jego osoba. Polecam zgłosić się do dobrego psychologa bo naprawde szkoda dziewczyno żebyś pogrążyła się!! Stać cię na normalne życie i napewno na nie zasługujesz. Nie pomogą tu rady cioci czy babci. Problem jest naprawde poważny. Studiuję psychologię więc wiem trochę o tego typu zaburzeniach. Jeśli chcesz możemy popisac na priv.

Mysle, ze powinnas poszukac pomocy psychologa. Trzeba najpierw znalezc zrodlo problemu, bez tego nic nie pomoga diety, bo dobra dieta, to powinien byc nowy sposob zywienia na cale zycie, nie tylko na chwile, a spojrzmy prawdzie w oczy malo ktora z nas ma az taka motywacje ;) Mysle, ze specjalista na pewno Ci pomoze uporac sie z problemami emocjonalnymi, co przelozy sie rowniez na Twoje codzienne zycie. 3maj sie cieplutko i glowa do gory :)