Właśnie dociera do mnie, że powoli trzeba pakować torbę do szpitala. Dziś dokupiłam 2 duuuże ręczniki w lidlu, należy je jeszcze wyprać i dodać do wyprawki... Czas leci jak woda, do porodu został niespełna miesiąc. 

Prawie codziennie staram się czytać jakieś wierszyki bądź bajki mojemu maluszkowi, widać, że reaguje na moje słowa, ponieważ zawsze się wierci i kopie. Gorzej z ćwiczeniami bo przy narzeczonym się wstydzę, a jak jest upał to źle się czuję i nie mam ochoty. Pocichu ćwiczę mięśnie kegla, gdy już zaśnie;)

Już drugi rok z rzedu nie będę nad naszym morzem, chyba że uda nam się wyskoczyć we wrześniu jak będzie ładna pogoda, najwyżej przenocujemy u ciotki w Koszalinie. 

Dziś znowu jestem sama, narzeczony jest na służbie, przez ostatnie 2 dni malowaliśmy łazienkę i kuchnię, żeby było czysto, bo stancja bądź co bądź zaniedbana, właściciel nic nie dba, a my się tu wprowadziliśmy, bo w miarę tanio- mieszkanie bardzo ciepłe, bez grzyba, ale wystrój- komuna. Po południu narzeczony jechał na ryby i było mi przykro, że siedzę sama w domu i nie mam nawet koleżanki, do której mogłabym wyjść na kawę. Inni znajomi nie odzywają się do mnie, nie spotykają się ze mną, chyba dlatego, że nie można ze mną "wypić", bo jestem w ciąży jak trędowata. Dlatego siedzę ciągle sama w domu, trochę sobie sprzątam, sama z domu nie wyjdę, bo przez te upały robi mi się słabo, jedynie co to poczytam sobie gazetę, albo marzę o moim dziecku. Oczywiście oglądam te durne seriale cały dzień. Nikt nawet nie napisze sms z zapytaniem co u mnie. Czasami zastanawiam się po co mi ten telefon. 

Tak jak miała przyjechać do mnie mama narzeczonego bądź moja jak urodzę, żeby mi pomóc, to nie przyjedzie nikt. Mama n. ma wczasy pod koniec sierpnia, więc musi się pakować, a moja zmieniła decyzję i przyjedzie jednak pod koniec, bo siostra ma poprawę matury. Ale w terminie porodu narzeczony ma być w pracy, więc rodzę sama i pewnie sama do domu z dzieciątkiem będę musiała wrócić, nawet nikt mi nie pokaże jak mam się nim zajmować przez pierwsze dni. 

Jest mi jakoś smutno i przykro. Nikomu z bliskich nie mogę powiedzieć o swoich obawach, bo nikt mnie nie zrozumie. Ale jak myślę o moim maleństwie to wiem, że muszę dać dla niego radę.