będę odliczać dni, tygodnie, będę codziennie skreslać przeleżany dzien... ! dla zdrowia małej!!! odkąd 12 lutego padł wyrok leżenia, zeby dotrzymać ciążę, nie moge sie pozbierać... czułam się na tyle dobrze, ze nawet nie przypuszczałam, że cos takieog mnie spotka, znacznie skrócona szyjka i zagrożenie porodem, a to dopiero zaczął sie 32 tc!!!

a więc 12 na kontroli w środę dzien przed moimi 27 urodzinami dostałam taki ,,prezent" od losu...

mieszkam sama, na codzień jestem sama... mąż zjeżdża na weekendy, 

rodzina:

mamy brak

babci brak

a to bylyby jedyne osoby, na które mogłabym liczyć:(((

rodzina męża - każdy ma swój świat, swoje kredki

siostra - ma swoje sprawy, niemobilna, zalezna od męża

mój mąż - widzi winę we mnie, że stało się jak sie stało, że się nie oszczędzałam...

hahaha

przyjaciele:

brak

przeprowadziłam się ,,za mężem" z Krakowa do małego miasta 60 km dalej i nie mam tu nikogo...

sąsiedzi:

nie znam

tak to wygląda obiektywnie

chyba posuzkam jakiejś płatnej pomocy na godizny, mam sprawdzona restaurację, gdzie zamówię obiady do domu

nie wiem co dalej, jak zorganizowac swój świat,

czuje się jakbym dostała obuchem w łeb

na jedno chce mi się ryczeć i użalać nad sobą

na drugie dziękuje Bogu, że to już 32 tc, że dam rade dla dziecka

a po trzecie - najbardziej przykre: zawiodłam się, uswiadomiłam sobie że jestem sama, tyle ludzi wokół, ale człowiek tak cholernie samotny!!!!

szczególnie na mężu się zawiodłam, czemu wini mnie za tą sytuacje, czemu nie wpsiera, nawet jak teraz jest te 2 dni w odmu to z wielka łaska zrobi to co poprosze, wszytsko robi ,,nie tak"

nie po ,,mojemu"

a mnie trafia....

wszytsko się sypie.... wszytsko

chyba dopada mnie depresja,

,,radź sobie!"