5 maja 2010 roku poszłam na swoją pierwszą rozmowę kwalifikacyjną. Ze skończoną kosmetologią, zarządzaniem i szeregiem kursów stylizacji byłam pewna siebie i pewna posady, którą chciałam dostać.

Po dotarciu na miejsce zrozumiałam, że nie jestem jedyną kandydatką na stanowisko stylistki i oprócz mnie w poczekalni przed biurem zarządu siedziało około 15 zrobionych na bóstwo dziewcząt. Starszych, młodszych, po studiach, z dużym doświadczeniem i brakiem doświadczenia - do wyboru - do koloru chciało się rzec.

Kiedy mój makijaż zdążył się praktycznie upłynnić nadeszła moja kolej. Weszłam do gabinetu i co widzę?

Mój ideał mężczyzny - brunet, piękny usmiech, coś zawadiackiego w jego stylu i ten cudowny zapach, który rozchodził się po pomieszczeniu. Wtedy ten mężczyzna skojarzył mi się coś pomiędzy dwiema postaciami - Johnny Deep a Hugh Grant. Nie muszę tu chyba dodawać, że to przesadzona reakcja wtedy była, ale jesli spotykamy swój ideał zawsze widzimy go przez różowe okulary - i to zjawisko i mnie dosięgnęło.

Johnny-Hugh wstał, przedstawił się i tyle pamiętam z mojej rozmowy...

Wychodząc z biura nadal byłam oszołomiona zapachem i nie miałam pojęcia o czym rozmawialiśmy, zastanawiałam się tylko czy pospiesznie zjedzony Snicers tego ranka nie był po terminie.

Tak wyglądało NASZE pierwsze spotkanie (z którego nic do tej pory nie pamiętam).