Po tygodniu od rozmowy kwalifikacyjnej prawie doszłam do siebie, choć nie zapomniałam o moim ideale. To, że dostanę tę pracę było juz tylko sennym marzeniem, bo jak mogłam ją dostać skoro nie pamiętam nawet samej rozmowy.

Dokładnie 12 maja o godź 8.35 zadzwoniła moja komórka. Odebieram i słyszę go. Ten głos, te wibracje, prawie poczułam znajomy zapach.

Mówi:

- Czy może się Pani zgłosić do nas jeszcze dziś do godziny 13.00? Przeszła Pani rozmowę, gratuluję serdecznie.

- Oczywiście - odpowiedziałam - będę za dwie godziny.

Wyszykowałam się w pół godzinki i choc wiedziałam, że makijaż mi spłynie bo gorąco nie z tej ziemi, pognałam żeby załatwic papiery i ponownie spotkac mego księcia z bajki.

Przy załatwianiu formalności w kadrach prosiłam los, żeby zobaczyc mego szefa. I tak, stało sie to mozliwe. Wychodząc z teczką papierów na korytarz znów go zobaczyłam. Wyglądał jeszcze lepiej niż tydzień temu, i wreszcie mogłam się mu lepiej przyjrzeć. Gdy mnie zauważył, podeszłam do niego szybkim i pewnym(?) krokiem ( nie jestem przekonana, że ten krok był pewny, bo nogi miałam jak z waty), przywitałam się i.. zamilkłam.

Co mam powiedzieć do takiego faceta?

Na szczęście to on zaczął rozmowę, wyraził zadowolenie, że stawiłam się tak szybko z papierami i odszedł....

Krzyknął tylko z daleka:

- W Twoim pokoju czekają na Ciebie dwie klientki!!

Zaczęłam więc pracę z galopu, myslałam, że będzie ona cukierkowa (kto by nie chciał zajmować się sukniami ślubnymi), ale gorzko się pomyliłam.

Jednak nawet praca w kamieniołomie nie przeszkadzałaby mi jakos specjalnie, kiedy wiedziałam, że będę spotykac tutaj swojego księcia.