Środa - wizyta u chirurga. Decyzja zapadła od razu - szpital. Ogarnął mnie strach. Lekarz kazał stawić sie tam jeszcze tego samego dnia. Nie zrobiłam tego, musze nacieszyć sie jeszcze chwilami z moim synkiem..

Piątek - zbieram dupsko do szpitala. Żegnam sie z synkiem i mężem. Oboje płaczemy, a Igor nam sie przygląda. 'Musimy być silni' to usłyszałam od męża i wyszłam. Nie wytrzymałabym dłużej W drodze do szpitala milczałam, teść ze mną jechał, żeby dziecka nie narażać na kontakt z bakteriami. Na miejscu czekałam 2 godz na SORze, przyjęto mnie, pobrano krew.

Sobota - przyszedł lekarz, młody i bardzo miły. Zbadał mnie i pyta czy zgadzam sie na operacje. Wie,że mam malutkie dziecko w domu i trzeba szybko działać żebym mogła do niego wrócic - tak powiedział, mnie staneły łzy w oczach. Po 18 miałam operacje usunięcia przetoki i czyszczenia ropnia, który rozciągał sie od odbytu do kości ogonowej   Lekarz w trakcie wszystko mi opisywał co robi. Po operacji przyszedł i powiedział że leczenie bedzie trwało kilka dobrych miesięcy. Zaniepokoiłam sie,ale dał iskierke nadziei,że rokowania są dobre. Wieczorem dostałam zimnych potów - okazało sie że mam uczulenie na Pyralgine Rano zasłabłam, z głodu zapewne..

Teraz czekam na głodzie na obchód. Być może wyjde dziś do domu. Boleć nie boli, jest cudownie, nawet siedzieć moge ( po pierwszym zabiegu jeszcze w ciąży było masakrycznie). 

Chce wrócić do domu i móc przytulić Igiego. Rozłąka jest najgorsza. Nie operacja, późniejsze leczenie, a tęsknota. Musze być silna i dzielnie wszystko znosić dla mojego skarba.