Zaczynam mieć doła...

Jestem wykończona bycia mamą. A może rzeczywiście to nie jest moja wina, tylko mojego Adasia? Może nie wyolbrzymiam, lecz rzeczywiście jest baaardzo absorbujący?

Ledwo radzimy sobie z karmieniem.  Maluszek się najada, ale uwielbia wisieć na cycu i to nas gubi. Amator kobiecego biustu od małego, hihi. Karmię go co 3,5 ok. 40 min, z czego oczywiście opróżnia 2 piersi. Widzę, że jest naprawdę najedzony, zaczyna mu się z tego przejedzenia aż ulewać, a on i tak dalej płacze i otwiera buźkę pokazując, że jest nadal głodny. Po odstawieniu do łóżeczka po to całym obżarstwie poleży 1-2 minuty i znowu zaczyna kwilić, że głodny, chociaż po przystawieniu znowu do piersi nie ciągnie pokarmu, a jedynie ssie cyca. Wtedy atakuję go ze smoczkiem, przestaje płakać, ale nadal nie śpi. Głaskam go, mówię do niego, puszczam pozytywkę i tak usypia po mniej więcej godzinie. Ktoś pomyśli, spoko, mam przecież jeszcze 2,5 h wolnego. Nic z tego. Po jakiejś godzinie budzi się, kwili, więc sprawdzam pieluszkę. Czasem trzeba zmienić, a wtedy znów nie chce iść spać, tylko od razu zaczyna się domagać mnie, w sumie mnie to nie, tylko cyca. Oczywiście go nie dostaje i wtedy już zaczyna płakać na całego, smoczek nie działa, przytulanie też nie, noszenie na rękach też nie. Może i jestem wyrodną matką, ale po przetestowaniu nawet suszarki do włosów i odkurzacza zostawiam maluszka w łóżeczku, żeby się sam uspokoił. Nie daję rady go uspokoić. Nawet jeśli już uśnie na tych rękach to i tak po 10 minutach się budzi i znowu zaczyna swoją zabawę. Nawet mój mąż jest bezradny. Wszystkiego już próbowaliśmy. Jak tak sobie czasem płacze w łóżeczku to się uspokaja po pół godzinie i idzie spać. On płacze w łóżeczku, a ja stoję obok i nadsłuchuję, patrzę, czy aby mu się nie ulało, czy sobie krzywdy nie robi. Nania oczywiście również włączona i monitoruje jego oddech. Koszmar jakiś, już nie wiem co robić. Z tego wszystkiego nawet już mi się nie chce jeść. W ciąży mój apetyt był ok. Teraz zjem 1/3 obiadu i mam dosyć, jedzenie rośnie w buzi, przestaje smakować. Wczoraj byliśmy na wizycie kontrolnej z maluszkiem, a lekarka mi wyjechała z tekstem, że ja to się chyba anemii nabawiłam, bo kiepsko wyglądam. A niby jak mam wyglądać, skoro noce mam nieprzespane, w dzień czasem się kimnę z pół godzinki, posiłki na raty, a niekiedy nie wiem jak zostawić maluszka samego płaczącego w łóżeczku i iść sobie do kuchni zrobić cokolwiek do jedzenia. 

Nie chodzi o to, że mąż mnie nie wspiera, owszem pomaga, ale... No właśnie, jest ale: pracuje nadal dużo (przecież ktoś musi), próbuje uspokoić Adasia i też mu nie wychodzi. Oboje jesteśmy bezradni na jego płacz. Kolki to na pewno nie są, na wadze przybiera, więc gdzie jest problem??

W niedzielę przylecą teściowie, i w sumie co to da?? Pewnie nauczą małego bujania, noszenia na rękach, polecą z powrotem do siebie, a ja nadal będę miała ten sam problem. Nawet większy, bo będę musiała Adasia jeszcze bujać i cały czas nosić. No i oczywiście już słyszę głos teściowej: "To pewnie dlatego, że w ciąży się tak denerwowałaś !". Wrrr, już się denerwuję na samą myśl o tym zdaniu. Przez całą ciążę mi paplała, żebym się nie denerwowała, bo dziecko będzie nerwowe. A niby jakie ma być, skora z mamusia zawsze był niesamowity nerwus??

Do tego ostatnio zadzwoniłam do mojej rodzonej matki, żeby się pochwalić syneczkiem i co?? Usłyszałam tylko zdanie: "No to teraz będziesz wiedzieć, jak to jest wychować dziecko. Tylko dobrze je wychowaj, żeby później Ci nie powiedziało, że jesteś niedobrą matką". Wiedziałam, że prędzej czy później mi powie coś takiego. Tylko dlaczego musi mnie jeszcze tym teraz akurat dołować??

Czuję się strasznie bezradna...

Już nawet mi płacz nie przynosi ulgi...

A czasem kiedy Adaś zasypia i nadchodzi godzina karmienia to nie wiem też co robić. Pozwolić mu dalej spać, czy budzić i karmić? Słyszałam, że sam może sobie jeszcze spokojnie pospać nawet do 5 h bez karmienia, ale wie wiem, czy jest to dobry pomysł. Boję się, że będzie głodny, że będzie go bolał brzuszek itp. 

Mam już dosyć naszych ciągłych przepychanek o cyca. Myślałam, żeby już nawet zrezygnować z karmienia piersią. Jestem naprawdę zmęczona...

Mam nadzieję, że ktoś mi poradzi na mojego małego solistę...