Chodzi mi o naukę mówienia „nie” dziecku.

Ostatnio mieliśmy z tym mały problem. Jestem mamą pracującą i do tej nieszczęsnej sytuacji sama doprowadziłam. Wracając z pracy chciałam wynagrodzić swojemu synkowi moją nieobecność i przez to właśnie zaczęłam go przestrasznie rozpieszczać. Adaś zawołał zabawkę - nie ma sprawy, ciastko - proszę bardzo, znudził się - mamusia zabawi, chce na rączki - jasna sprawa itp., itd. Po jakimś czasie Adaś stał się taki marudny, kapryśny i w ogóle strasznie nieznośny. Zaczęłam się zastanawiać w czym jest problem i wtedy sobie przypomniałam wszystkie te w/w sytuacje.

No i zaczęła się nauka mówienia „nie”. Nie chodzi o to, że nic mu nie wolno, ale jeszcze trochę, a dosłownie wlazł by mi na głowę. Poza tym miałam go już serdecznie dosyć. Stopniowo zaczęliśmy wprowadzać dyscyplinę, a w zasadzie to ją przypominać. Na szczęście tylko przez krótki okres tak go rozpieszczałam, więc już po jednym dniu moje dzieciątko było nie do poznania. Znowu sam się bawi i nawet jeśli czegoś potrzebuje to nie jest już taki marudny. Mój Adaś stał się na powrót grzecznym syneczkiem mamusi . Bardzo jestem z tego zadowolona. Ponieważ wiadomo, jako mama pracująca nie dysponuję już wystarczającą ilością czasu do ogarnięcia wszystkiego, czyli dziecka i domu. Oczywiście mam ogromne wsparcie od swojego męża, ale jednak co mamunia, to mamunia. Na szczęście wszystko wróciło do normy