Od rozpoczęcia zajęć w szkole rodzenia słyszałam że trzeba koniecznie karmić dziecko piersią. Poparte to stwierdzenie był bardzo mocnymi argumentami. Przygotowałam sie do tego, poniewaz słyszałam że wszystkie kobiety mogą karmić. Schody zaczęły sie dzień po porodzie a raczej nawet tego samego dnia, ponieważ mój syn urodził się o 1 w nocy. Owszem poleciało troche siary ale dopiero po tym jak połozna wymasowała piersi i wyslała męża po nakładki. Nie miałam brodawek, Duduś nie mógł ssać dobrze. Trudno było wpakować mu do buzi cały sutek z otoczką. W dzień przed wyjściem do domu pielęgniarki dały małemu mleko z butelki bo mimo karmienia płakał z głodu, jego waga nie mogła też zbyt dużo spaść bo nie puścili by nas do domu. Na wszelki wypadek wychodząc ze szpitala kupiliśmy w aptece mleko. W domu mały dostawał cycka a potem butelkę, Pokarmu było mało, zrobiliśmy próbę z jednej piersi ściągneliśmy 3 krople przez 10 min. z drugiej udalo sie przykryć dno butelki. W trzecim tygodniu i to zaczęło znikać, mały nie chciał ciągnąć a my kilka razy dziennie pompowaliśmy i nic, raz po kropli raz wcale. zaczęłam sie denerwowac, i obwiniać o to że nie ma pokarmu, że to moja wina, może za malo pije wody, za rzadko go przystawiam. Prawie cały czas płakałam, chodziłam niewyspana i miałam ochotę wyjść z domu i nie wracać.

Dzięki wsparciu męża i paru innych osób zrozumiałąm że to nie moja wina, nie mam pokarmu bo nie wszystkie kobiety go mają, mimo że twierdzi się ogólnie że wszystkie. Z rozmowy z moimi ciotkami dowiedziałam się że moja mama też nie miała i pewne to jest uwarunkowane genetycznie. Pogodzilam się z tym, mam w nosie fochy pani pediatry, skoro nie mam to nic na to nie poradze. Mój ginekolog powiedział że jakby wszystkie kobiety miały to nie byłoby mamek. Depresja minęła, mój syn się najada i rośnie:)