Jutro przylatuje mój M. Czuję się jak przed pierwszą randką, kiedy szliśmy na koncert Strachów. Jakby nic się nie zmieniło między nami od tego czasu, a tyle za nami. Nic się nie zmieniło, a zmieniło się wszystko. Będę szczęśliwa.Będę szczęśliwa, a jednak coś tkwi poza tym.

Świadomość, że ten czas minie jak chwila. Długie godziny, dni smutku - zamienią się w sekundę radości. Tylko tym moja tęsknota mi zapłaci.

Ile bym dała za świadomość, że zostanie już ze mną, obok, na zawsze - w wspólnym gniewie, smutku, unieśieniach i niebie, czymkolwiek. Wolałbym nie wiedzieć, mogłabym niczym hedonista czerpać z tego pełnymi garściami, a tak siedzi mi z tyłu głowy czarna gadzina i ciąglę o tym przypomina.

Ile mam mu do opowiedzenia, mogłabym książkę napisać. I mówię tak mimo tego, że codziennie rozmawiamy.  Emily Dickinson napisała, że wielki ból zastępuje rutyna cierpienia, ale w odczuwaniu pustki i braku powietrza z racji jego nieobecności wyczuć rutyny się nie da i nigdy jej nie będzie. Bo wiem teraz, ze tęsknić można na wiele sposobów. I dowiem się jutro, że tęsknić można na zapas, nawet za kimś kto jest tuż obok.

Taka melancholia, bo deszcz za oknem i Staś dał dzisiaj w kość. Cieszyć się trzeba.