Wczoraj mój M. wyjechał spowrotem do Uk. Ciężko mi, był tylko 3 dni, a znów musze uczyć się bycia bez niego na nowo. Jak to szybko zleciało. Jeszcze czuję jego zapach w pościeli. Ciężko mi, nawet cięzej niż za pierwszym razem, bo wtedy jeszcze nie wiedziałam jakie to trudne. Samotność.

Miałam przez ten weekend naładować baterie, a jest wręcz przeciwnie. Poczułam jak to cudownie być razem, śmiać się i droczyć, wszystko razem. I mawet nie wiem na co czekać, bo teraz nie wiadomo kiedy przyleci znowu. Może w pażdzierniku, a to aż 3 miesiace. To takie trudne. Nikt nie obiecywał, że łatwo będzie, bo życie nie  jest ogólnie łatwe i proste też nie jest, ale myślałam, że będę lepiej się trzymać.  Zawieszona jestem gdzieś pomiędzy jego koszulą wisząca na oparciu krzesła, a nadzieją, że kiedys to się skończy i znów będzie jak dawniej.