Czuję się jakoś pusto- jakby ktoś mnie uderzył, usłyszał by przytłumiony dzwięk ze środka. Nie wiem czemu ale ostatnio czuję, że każdy dzień to bitwa, bitwa o to by dosięgnąć już następnego. Serio. Czasem czuję też, że walczę z własnym dzieckiem, o to by zjadł, o to by poszedł spać, o to by minęła nam kolejna godzina i bliżej było już do snu wieczornego..i tak codziennie. Czuję się jak zła matka, bo tak mi ciężko z tym wszystkim, trudno tak samemu ciągle w tej walce i może przez to wszystko odczuwam w ten sposób. Są radości i uśmiechy gdzieś poupychane po kątach w postaci śmiechu Stasia, jego słodkich minek, ale to mało..za mało mi, cholernie mało! Aż krzyczeć się chce, przeklinać te dni, które wszystkie są takie same. Zawsze mówiłam, że najbardziej nienawidzę czekać, a stało się tak, że moje życie sprowadziło się tylko i wyłącznie do czekania.

Trzymaj się - mówią mi. Tak, ku..wa trzymam się..czego? czegoś, jakiejś nadzieii, spojrzenia w oczy mojego dziecka, wspomnienia o smaku ust...czegoś tam się trzymam i nie puszczę, choć płynie krew z poranionych dłoni..