Dzisiaj w nocy śniło mi się, że wypadł mi ząb z buzi, górna jedynka. A potem, że mój tata nie żyje. Same koszmary, pociągi i woda - czyli to co zawsze jak jest u mnie źle. Dodatkowo w nocy obudził mnie okropny ból kregosłupa i brzucha.

Rano już lepiej, ale na balkonie dopadła mnie znowu moja samotoność i bezradność.

Mój M. od 4 dni jest chory, a ja nie mogę mu pomóc, czekam jak wariatka na wiadomości od niego, czy już wstał, czy jest lepiej i w ogóle - cały czas czekam. Dodatkowo uświadomiłam sobie, że ja nie mogę zachorować, zasłabnąć ani nic w tym stylu, bo nikt mnie przy dziecku nie wyręczy.

Nasze palny na przyszłość zmieniły się na lepsze i dały mi ogromną nadzieję, ale teraz ta choroba męża, ząbkowanie Stasia, moje słabości i szarość dnia codziennego, która kradnie powietrze - to wszystko przyćmiewa mój plan i tą radość jaką myśli o tym, że to już coraz bliżej powodują.

Dzisiaj 58 dzień. 33 jeszcze przede mną, a nie wiem jak będzie i jak dam radę. Ciąglę to powtarzam, że nie dam rady, a dni mijają i mijają, a co celu wciąz daleko.

Kości mam nie takie i myśli nie takie. Nie taką mnie świat chciał zobaczyć.