Z przemyśleń na dziś zwycięża jedna myśl.

Przemijanie nie boli, to nie choroba, niepostrzeżenie przelatuje nam przez palce, nasz największy wróg i przyjaciel.

Czas.

I jak powiedział Kartezjusz - człowiek potyka się nie o góry, a o kretowiska. Postanowiłam dbać o maluczkie rzeczy. Za mało czerpię radości z prostych spraw. Zbyt wiele pragnę osiągnąć i to pragnienie sprawia, że nie umiem życ teraz i tu, kochać w pełni. To pragnienie jak jakaś jadowita żądza zabiera mi spokój. Kradnie powietrze, mąci mi we krwi i wymiotuje w mojej głowie. Zapomniałam o chwili, która trwa ciągle dążąc do tego, że kiedyś ma być wspaniale.

Uczę się codziennie najróżniejszych w świecie miłości, codziennie dotykam dna, ale wciąż na nowo coś mnie z niego wyciąga - podaje dłoń, czasem jest to zwykła kromka chleba, która swym zapachem przywołuje wspomnienia.

I pomyslałam też, że chciałabym jeszcze jedno dziecko. Nosić w sobie skarb, być błogosławioną..