Czuję, że wraca do mnie moja żałośność. Dość świętowania po zwycięskiej bitwie, czeka kolejna, bo to przecież wojna.

Staram się myśleć pozytywnie, więc daję sobię ostatnią szanse numer siedem. Ile ich jeszcze będzie?

W nieskonczoności może się zmieszczę.

Staś jest kochany, cudownie mi się uśmiecha, a ja wciąz szukam dziury w całym. I gdy pytaja mnie o zawód nic nie odpowiadam, a w myslach wiem, że przeciez jestem poszukiwaczem.

Poszukiwaczem prostych dróg, prawdy o sobie, poszukiwaczem tęczobarwności życia, której wciąz tak mi brak. I gdybym miłości nie znała, rozpadłabym się już dawno na kawałki.

A ona jest i czasem chowam się w niej.

Z drugiej strony często od niej uciekam..a tak nie wolno.

Wiem co powinnam, wiem nawet jak - ale nic nie jest takie proste na jakie wygląda. Ociosać się tak by być elementem pasującym do ludzkiej układanki. Być przez chwilę jak wszyscy, po prostu pasować...

Tylko czy tego chce? Czy M. chciałby mnie taką

wyzutą z tego co nieposkładane i dziwaczne - ponoć to go zafascynowało, bo jesteśmy tacy sami.

I nie wiem nic tak jak nic nie wiedziałam milion myśli temu.

Kiedyś w wierszu napisałam: Potrzebne mi drogi

te dobre i te złe

to na nich uczę się życia.

Zastanawiam się czy dziś też bym tak napisała. Nie chcę przecież już złych dróg, limit mojej wytrzymałości się wyczerpał. Wiem też, że to tylko chcenie - mały ma związek z przyszłością.

Więc będę gotowa na to co czas przyniesie. Elastyczny mam szkielet, elastyczną sukienkę..tylko serce

pocerowane, sztywne i coraz mniejsze..

Miej nas w opiece....