Dzisiaj o lustrach. Jedno dosłowne, drugie metaforyczne.

W to pierwsze spojrzałam dziś i przyszło do mnie przerażenie. Takich worów pod oczami dawno nie miałam. Przepoczwarzam się w coś czego określić się nie da. Odstrasza mnie ta moja gęba. Jednak jak człowiek gnije od środka, prędzej czy później ujrzy to światło dzienne, odbije się na ciele. Chory umysł = chore ciało. Taka brzydka jestem, ale nad tym się nie użalam, tak jest, stwierdzam tylko fakt. 

Gdy M. wróci, zastanie staruszkę skuloną w sobie i przerażoną jego nadejściem. Taki czarny scenariusz mam w sobie. No chyba, że będe w stanie jeszcze grać swoją rolę.

Drugie lustro to ja.

Ja sama.

Nie wiem czy już, ale chyba się nim stałam.

Mówią lustro rozbije się, będzie 7 lat nieszczęścia. Mówią nie poskładasz stłuczonego szkła. Co jeśli stałam się lustrem? Odbicie wspomnień sprawiło, że rozsypałam się na dobre. Tak bardzo i nieodwracalnie, że nie odnajdę już tych części, które odpadły ode mnie, tych kawałeczków bez których nie cofnę złego zaklęcia. Bez tych kawałków nie jestem to już ja i nigdy tą NIĄ - tą sobą już nie będę. Miliony szlanych paciorków to moja dusza. Jeden z miliona to wiele, gdy mi go zabraknie.

Paradoskalnie, gdy zabierzesz ziarnko piasku z Sahary, nie przestanie ona być największą pustynią świata.

Teraz trochę o sprawach rzeczywistych, widocznych gołym okiem (jak oko może być gołe, bądź niegołe?). Staś wciąż ząbkuje, dzisiaj była kolejna noc nieprzespana. Dwie dwójki do góry idą na 100%. Jedna już sie trochę przebiła, drugą widać już pod dziąsłem. Boję się, że dziś będzie powtórka. Generalnie całe dziąsła spuchnięte i końca nie widać. Musze dać radę jeszcze 6 dni, ale coż - każdy z nich jest wiecznością.

Pozdrowienia :)