Kiedyś byłam inna, a wciąż bywam ta sama. Na swoją miarę mit buduję.

Chwile wolnego czasu mobilizują mnie to wspomnień. To co kiedys było, czasem jest i teraz.

Miałam kiedyś marzenie o pisaniu, czas zabił, zabiło życie. Sama zabiłam. I skzoda mi czasem samej siebie, gdy przeglądam stare zeszyty, kartki gorączkowo miętolone przez serce.

zbudowałam skrzynię na wrzosowiskach
jest to skrzynia dziwna lecz jakże szczera
bo moja jest to skrzynia
gdzie ja decyduję komu poscielą krzew
na rozespanie
a komu ogolą brew tak aż
do kosci
i jakie sny
są godne mojej powieki
oświadczam ich legolność bądź skończenie
Jestem tu Nikim,a Nikt jest tutaj bogiem
więc wiem
ile ode mnie zależy

a wrzosowiska są piękne jesienią, szczególnie
kiedy rodzę się we wrześniu
i kiedy we wrześniu umieram
potrafią mówić
bardziej niż ja
bo ja nie mówię
jestem niemową
z ostanim umieraniem strąciłam
wszyskie swe języki w przepaście
i obiecuję następnym razem
oddam włosy, które i tak już od dawna
odchodzą ode mnie

moja skrzynia jest pełna
są tam rózne twarze co mają oczy
kwiaty zachowujące kolor czerwieni
pojemniki z krwią, którą wyplułam kiedyś
moja skrzynia jest niezwykła
są tam zwierzęta, które urodziłam,
gdy zapłodnił mnie ten
Pan, co nigdy nie pozwolił mi zmyć z siebie
grzechu
są tam gwiazdy poukładane alfabetycznie
i jestem tam ja,
Nikt bogini, która opuściłam
wszystko, by zbudować skrzynię na wrzosowiskach

bo moja skrzynia jest sekretem
wymierzonym przeciwko czterem białym ścianom
gdzie nie widać dzwi ani okien
i jest mi w niej dobrze w mojej skrzyni