Ja przez moich rodziców zawsze czułam się gorsza od innych, nie sądze, że ktoś jest w stanie to zmienić... Choć byłam najlepsza w klasie, zawsze "mogło być lepiej", choć byłam drua w wypożyczaniu książek w bibliotece szkolnej to lanie "bo dlaczego nie pierwsza"... Tak się to zaczęło, patologia dopełniła resztę. Idąć do pracy czułam się głupia, i choć jako jedyna w rocznej ocenie pracowniczej miałam 100/100 pkt to i tak czegoś było w tym brak... Ehhhh..... Teraz przede mną nowe miejsce, od 9 dni żyjemy z dala od rodziny... czeka mnie nowa praca i boje się, że wyjdę na kretynkę... Właściwie nie wiem czemu i nie wiem jak to zmienić.

Filipek tez ząbkuje, przeżywamy lekko gorsze dni, ale najważniejsze, że jesteśmy tutaj razem :*

Koniczynko, u mnie bardzo pobobnie jak u Ciebie. Wszystko wynika z dzieicństwa, napiętnowanie jak tatuaż, który zostanie już na zawsze niestety.

Buziaki dla Filipka :*

Niestety... Najgorsze jest to, że jako dziecko robiłam wszystko, żeby usłyszeć od kogoś bliskiego "Super, jestem z Ciebie dumny/a", "Udało Ci się to, gratulacje", jednak nigdy w życiu nie usłyszałam tych słów od rodziny. Padały one z ust nauczycieli, później wykładowców, pracodawcy, ale to NIC, jedno wielkie NIC. Dlatego ja rozumiem jak ważne jest nagradzanie dziecka za nawet najmniejsze osiągnięcie, nie podcinanie skrzydeł... Mam nadzieje, że Filip będzie szczęśliwszym człowiekiem niż ja jestem.

Dużo tych samych rzeczy u nas widze - może moi rodzice nie wymagali ode mnie zbyt wiele, ale odkąd pamiętam musiałam byc "małym dorosłym". Wszystkie dzieci miały lepiej i więcej niż ja, byłm grubsza i gorzej ubrana, zawsze gorsza. I to gdzies tma zostąło.

Też chcę dla synka innegio życia, nigdy nie popełnie tych błedów co moi rodzice, a zwłaszcza nie pozwolę, żeby mój synek ogladał rodzica pijanego, tak jak ja to miałam notorycznie.

Widzę, że dzieciństwo miałyśmy podobne... 

Tytuł to akurat cytat z R.M. Rilke - żeby nie było, że przywłaszczam sobie cudze słowa.

Tak, syndrom DDa przyklejony gdzieś pod skórą nie odpuszcza nigdy.

Z tym, że kiedys się tego wstydziłam, dzisiaj już nie - mogę mówić o tym otwarcie, bo wyzbyłam sie poczucia winy, a to już spory krok do przodu.

Kiedyś już piasałm, ze razem raźniej i powtórzę po raz kolejny - dobrze, że jest nas takich nieposkładanych więcej