Gdy patrzę na świat, który mnie otacza,  czuję się jak niemy widz w kinie, oglądający od niechcenia obrazki na ekranie. Czy to naprawdę już ten czas,  którego tak się obawiałam?

Boje sie o siebie samą,  bo najwiekszym moim orężem zawsze była wyobraźnia,  a teraz nawet ona mnie opuszcza, ktos wytracil mi ją z dłoni,  moją szpade, mój miecz niekiedy obosieczny. Ta moja moc podupadla na zdrowiu, toczy ja marazm jak zapalenie pluc, jakies czarne cholerstwo. Ponoc zyjemy dopóty,  dopóki umiemy marzyć, to nie powietrze jest niezbędne,  tylko usmiechniete wyobrazenie o tym co będzie. 

A ja biore to co jest, chelpie się tym obecnym, chwytam pelnymi garciami, mam to co mam, nie wierzac juz w to, ze nalezy sie wiecej.

Nie ma marzeń,  jest tylko rzeczywistość. 

Z rzeczy przyziemnych, nawet odnowilam niedawno facebooka, choc bylam steptycznie do tego nastawiona, a jednak potrzeba człowieka jest silniejsza, musze rozmawiac z ludźmi bo naprawde zdziczeje.  ♥

Nigdy nie mowie juz nigdy.

M. troche lepiej odnajduje sie w roli taty,  cieszy mnie to. Mało to i tak wiele.