Przez 2 godziny była u nas wiosna, słoneczko i zapach ukojenia. Jednak pogoda jest tu niezrownowazona tak samo jak ja i znów mamy pogrzebowy nastrój. 

Za oknem sa jednak stokrotki, piekne i do tych stokrotek zaciesnia sie mój świat, do tego widoku zmierzam nieustannie, bo takie to polskie i jakby moje. Nigdy nie sądziłam, ze poczuje sie  źle bo opuscilam ten kraj, kraj ojców. Niby nic, a inne jest powieterze. Ja tez inna.

Nie rozczulam sie nad tym obczyznianym moim bytowaniem, zeby nie bylo, ale skoro Mickiewicz tesknil, tesknic moje i ja, za zwyklym drzewem, za trumna z betonu chociazby.

Stasiowi ida cztery czwórki, biegunke mamy od kilku dni i dupka znowu czerwona, ciekawe ile to jeszcze potrwa, mam nadzieje, ze niedlugo, bo szkoda mi go, mojego malego potworka.

Wiec ide, stawiam kroki, nie posuwajac sie napdzod nawet o milimetr. Wiec stoje tez w miejscu a swiat pedzi, nawet nie wiem kiedy i jak przemiezylam droge mleczna.

Gdyby milosc miala oczy, wydrapalaby je sobie, patrzac na nas...

Z zazdrosci.

Ale to tylko czasem, czasem zabijamy sie, sa przeciez slowa jak sztylety, noze ostre, zardzewiale bagnety.