Hej, dzieczyny, dawno nie pisałam, ale walka z codziennością pochłonęła mnie bez reszty.  Nie powiem, ze jest latwo, nie powiem też,  że jest wesoło.  Ale powiem, że jest łatwiej i przyjemniej.

Wszystko inaczej, bo razem.

Mielismy z M. problemy, ale rozmowa pomogła i łapie te małe szczęścia,  aby dały mi siły do prztrwania.

Tak, myslalam, ze bedzie latwiej. Caly czas klody pod nogi , ale idziemy naprzód. 

Oczywiscie bedzie problem z mlekiem dla Stasia, chodź ludzilam sie, ze moze jednak jakos sie uda. Oczywiscie ciagle jakies problemy z benefitem, a liczylam, ze podreperuje to nasz budzet.

Ale  nic, przeciez powinnam sie juz dawno przyzwyczaic, ze mam pod gorke, wiatr prosto w twarz. A ja glupia marzycielka wierzylam, ze jest jakas sprawiedliwosc i po 7 latach chudych, nadejda te tluste. Cholera.

Zafascynowalam sie ostatnio na nowo poezja, ale jak okazalo sie za bardzo i znowu jej nie mam. 

Stas jest cudowny, smieje sie najpiekniej i cudnie bije brawo jak slyszy oklaski w telewizji.