Jest ósma rano, a juz dwa razy zwymiotowalam wirtualnym pączkiem.

Moje zycie, zycie me, jest jak rzeka, po prostu plynie. Tyle mam, a wciaz nie potrafie sie z tego cieszyc. Wdychac powietrze pelna piersia i szeroko oczy otworzyc, otwierac, nie zamykac.

Stasi jest ostatnio strasznym brynkotem i doprowadza mnie to na skraj zalamania i rozpaczy. Sa chwile, gdy mysle, ze nie nadaje sie na matke i wyc sie chce.

Wylabym jak wilk do ksiezyca, gdybym tylko miala na to czas.

M cale dnie w pracy, a gdy wraca pragnie spokoju i rozumiem to, ale nie do konca potrafie zaakceptowac. Pewnie bylibysmy bardziej szczesliwi, gdubym ja byla inna.

Silniejsza, poskładana, normalna.

Ale nie jestem i nie bede. Amen.