Staś nie będzie miał póki co rodzeństwa.  Oddycham z ulgą jednocześnie myśląc,  że może to i szkoda. Tak mialo być i tak jest. Jak zresztą zawsze i ze wszystkim w moim życiu.  Wszystkie kroki po to bym tutaj właśnie doszła.  Zeby toczyć ten glaz wciąż i wciąż na nowo, wdrapywać się na ten szczyt i spadać,  do zajebania jak mówią wulgarnie i w tym wypadku to wulgarnie pasuje mi idealnie.

A może właśnie o to chodzi by wciąż chodzić, się nie zatrzymać.

Gdyby nie istaniała brzydota piękno nie miałoby racji bytu. Tak jest ze wszystkim, radością, smutkiem i innymi tego typu przeciwieństwami.

Więc do rzeczy, ja i głaz, walka, która zawsze kończy się tak samo, upadkiem. Upadek jest tylko po to by można było wstać, wstawać. Z kolan się powstaje przecież, nie stojąc, stojąc już nie można wstać by stać jeszcze bardziej stojąc, czy jakoś tak.

No i najważniejsze, nie toczę już sama, robimy to razem, gdy jedno się potyka drugie pomaga, a przynajmniej chce pomagać.

Miłość jest jak kwiat, trzeba ją podlewać..niekiedy nawet łzami.

Ciężko bywa, czasem lepiej, ale serca biją miarowo we wspólnym śnie, jest ciepło splecionych dłoni.

Razem wszysto przetrwamy, nie straszne głazy, które mamy jeszcze przed sobą, gotowe do ciążenia.