Piękne,  błękitne,  urocze, zawsze patrzą gdzieś obok. Czasem chwytam spojrzenie w locie, na chwilę,  oczy jednak patrzą już gdzie indziej, w jeden punkt, w jakieś otchłanie tylko sobie znane. Najpiękniejsze oczy świata już nie są dla mnie łaskawe.

To oczy mojego syna.

Nie umiem  już oddychać. 

Od samego początku było nam trudno, alergie, asymetria i wiele innych..ale zawsze myślałam,  że się jakoś poukłada. Ale to nie sen, już teraz się nie obudzę.

I może ktoś pomyśli,  że wymyślam, nie byliśmy nawet u lekarza, Staś jest za mały,  ale serce matki wie, ono zna prawdę.  Coś jest nie tak.

Nagle wszystko inne przestało być ważne. Te moje jakieś bzdurne zmartwienia i to, że śmierć jak kot biega po dachach, to, że nieustannie goniłam tęczę.

Mówię nie i nie mogę spać w nocy.

Jesteś wyjatkowy, ale nie wiem czy nam starczy sił.

Boże,  odwróć złe zaklęcia.