Nie umiem podnieść się z kolan, przełamana na pół.

Nie mogę,  coś zjada mnie od środka,  trawi mnie lęk

, nie ma we mnie gniewu ani złości. Jest tylko smutek i żal.

M. ma w sobie gniew, złości oceany, ja oceany łez. Kiedy te łzy się skończą, wypłakałam już wiele, ale końca nie widać.  Stoję po kolana w tej słonej wodzie,  z minuty na minutę poziom się powiększa.  Czy się utopię, przecież nawet nie umiem pływać. Czy utonę?

Nie mam w sobie siły sprawczej, sparalizowalo mnie. 

Pamiętam jak teściowa mówiła mi, że Staś jest tak ze mną związany, że cokolwiek by się nie działo patrzy na mnie i czeka na moją reakcję. Nie ma. Pamiętam jeszcze 2 tygodnie temu małe rączki dotykały moich oczu i ust. Nie ma dziś. Z dnia na dzień coraz mniej uśmiechu tylko dla mnie. Wycofanie, oddalenie.

Jak mam wierzyć teraz w cokolwiek...

I jak mogę cokolwiek robić, śmiać się, zmywać podlogi, skoro mój syn być może nigdy nie powie mi, że mnie kocha, nigdy się nie zakocha, nie będzie grał z M. w piłkę. Ściśnięte me serce ledwo co się kołysze w piersi, pęka krucha porcelana.

Tak, nie bylismy jeszcze u lekarza, w tym tyg idziemy, ale ja wiem jak to wyglada i widze w nim to co w moim bracie. Oczy puste czasem patrza przeze mnie jakbym byla niewidzialna, krecenie sie w kolko z kasiazeczka, ktora kiedys razem ogladalismy, machanie główką na boki bez opamiętania. Diabeł tkwi w szczegółach, a ich jest zbyt wiele. I to stalo sie nagle, od jakiegos czasu widze, ze cos jest nie tak, ale myslalam, ze to ząbkowanie, nowe miejsc.. i nagle obudzilam sie,  by przestac oddychac.

Nie wiem jak sobie to wszystko poukladam, ale musze dzialac. Musze dla cudu jakim obdarowal nas los. Gdzies w kącie jeszcze tli się na dzieja, skulona, z minuty na minutę coraz bardziej gaśnie.

Dziękuję wszystkim za dobre słowa.