Tak, to niestety prawda. Przegrywam najważniejszą walkę w życiu, walczę,ale być może wynik jest już z góry ustalony.

Wyrok na całe moje życie zapadł dnia 5 września 1987 roku.

A może mogłam zrobić coś inaczej, ochronić nas przed tym co złe?

Tyle razy niepotrzebnie wzywałam Boga, wiele razy pomagał mi, więc teraz kiedy naprawdę potrzebuję pomocy limit najwyraźniej się wyczerpał. Pozostają nieodsłuchane modlitwy, pozostaje tylko płacz, choć wiem, że i on najmniejszego sensu nie ma.

Nie jest tak, że użalam się, nie. Płaczę, ale działam, szukam pomocy, diagnozy, mam jakiś plany, tylko bardzo mnie to przeraża.

Tak, nie jestem w tym jedyna.

Ale moje dziecko jest dla mnie jedyne. Zamykam oczy, gdy pomyślę, że być może nigdy nie wyrosną mu skrzydła. Uziemiony ptak.

Pozdrawiam, tym razem z piekła.